Nire hiria begitantzen zait inoiz baino hotzagoa, hutsagoa, hitsiagoa.
Ia dakusadan dena bilakatzen zait gero eta arraroagoa, arrotzagoa, harroputzagoa.
Nire hiria begitantzen zait inoiz baino hotzagoa, hutsagoa, hitsiagoa.
Ia dakusadan dena bilakatzen zait gero eta arraroagoa, arrotzagoa, harroputzagoa.
Sueño que volvemos de al lado de La Coruña de ver a mi cuñada como otras tantas veces. Como a menudo también paramos a medio camino en Mondoñedo para comer uno de esos deliciosos pulpos medianos que sumergen enteros en aceite hirviendo. Una manera de comer el pulpo que descubrimos por casualidad paseando por el centro de la villa lucense.
Sueño que he perdido las llaves de casa y que, ya como último recurso y también para escapar de los improperios que me dedica cierta señora por mi falta de cabeza, salgo de casa para mirar en el coche donde creo que debí dejarlas el pasado fin de semana para que no se me perdieran mientras andaba de jarana con los amigos por tierras navarras. Así que salgo a la calle y, por esa cosa de los sueños, me veo en las calles de Bilbao, será porque estuve allí hace unos días, y donde había aparcado el coche no si sorprenderme antes de la cantidad de sitios libres que había para aparcar en pleno centro.
Gaur da Iñakiren lehen funtzionario laneguna Diputazioan, edo zehatzago esanda Ogasun sailean. Iñakik ikasgai pila ikasi du oposizioak gainditzearren azken urteotan. Kostata bai, baina azken buruan, eta batez ere funtzionario askoren derrigorrezko erretiroari esker, bere lanpostua eskuratu egin du. Hala eta guztiz ere, lanean hasi aurretiko ikastaro batean parte hartu behar izan zuen hiritarrak nola artatu trebatzearren. Tamalez, eta baliteke aspalditik, agian txikitatik, amestutako lanpostura heltzeko azken maila edo urratsa zenez gero, Iñaki ez zen oso erne egon. Gauzak horrela, ez du oso argi ikastaroan ikasitakoa hiritarren arretaz jardun zutela. Halere, Iñakik bere buruan konfiantza handia du, oso tipo azkarra dela uste du, ia bizi osoan liburu edo zenbaketa artean. Hartara, lehiatilan prest dagoela lehenengo hiritarra heldu eta berak badaki zer egin, nola artatu, noski, oso sen handia du eta. Iñakik badaki zeinek ordaintzen dion, Diputazioak, beraz betiere Diputazioaren alde egin behar du kosta ahala kosta, ezinbestean, hortzez eta haginez, gorputz eta arimaz, baldin bada, edo batez ere, hiritarren eskubide zein interesen kontra. Ezin du besterik egin, hiritarrak lehiatilara heldu ohi baitira beti kexaka, auskalo zeren eskean, erreguka, administrazioaren ardura/bidegabekeriaren biktima errugabekoak edo balira bezala, betiere iruzur egiteko asmotan. Horrenbestez, Iñakik ezin argiago du: hiritarra etsaia da. Gauzak horrela, ez dago inolako dudarik, Iñaki funtzionario aparta, primerakoa, bikaina izango da, alafede.
Ana Dominoni brasildarraren ""Funtzionarioa"
Urteak pasa ahala, benetan koskortutakoan, dena berdin eta etengabean suertatzen zarela jabetzen zara, ez da ozta-ozta ezer berririk, dena behin baino gehiagotan ikusi, aditu edota sufritu egin baduzu, dena da telebista kate arruntek behin eta berriro botatzen duten pelikula berbera. Areago, urteak pasa ahala, behar adina ikusi, aditu eta sufritu duzunean, erabateko zoriontasunaren ezintasunaz jabetzen hasten zara halabeharrez. Jabetzen zara, bai, ez dagoela munduaren gaitzak errotik ezabatzeko egiazko edo taxuzko konponbiderik, ezer ez dela betiko, ez eta gaur arte zinez sendoa, betiereko, zintzoa zela uste egin zenuena ere, ez dagoela ezer egiaz zihurra heriotza ez beste, eta, batez ere, atsekabetzen zaituzten munduko zekenkeriak, ergelkeriak, zabarkeriak, bezaizkeriak, krudelkeriak eta doi keria guztiek nagusi izaten iraungo dutela alegia. Urteak pasa ahala, dagoeneko behar beste koskortu egin zarelakoan, gauzen aurreko ezkortasuna bizitzaren nondik norako ezin iragarrizkoei aurre egiteko jokaera zuhur eta batik bat senezkoa bilakatzen da. Urteak pasa ahala, harri koskor bat baino hutsalagoa zarela onartu duzularik. Hartara, onartzen duzu ere bizitzak noizbehinka eskaintzen dizkizun zoriontasun apurrekin, hau da, benetan bizirik eta batik bat maitatuta sentiarazten zaituzten gauza txikiekin, konformatu behar zarela nahi eta ez. Bestela dena da aurretiaz, oso gaztetatik, planifikatutako bizi-porrot baten kronika, bestela akabo. Eta bai, gaur aspaldiko partez euri ari du, hotza dago eta ni ohetik ondoezik jaiki naiz.
Hoy le robo el sueño a mi madre, ella dice que pesadilla, pero tratándose de algo tan dulce como de lo que se trata yo no diría tanto. Resulta que como siempre se despierta cuando voy a sacar a su perra por las mañanas para que haga sus necesidades, suelo llevarla el primer café con leche de una larga sucesión a lo largo del día, momento en el que ella aprovecha para contarme sus pesadillas, porque no hay noche que no tenga una, que digo yo que ahí he sacado tanto mi sueño a trompicones y atormentado con mil una pesadilla como mi afición a contarlas luego al prójimo.
- ¡Joder qué susto! -yo despertándome una vez más de la pesadilla de la semana.
Sueño que soy Jose I de Portugal y que después de pasarme la noche en vela cortejando a la soprano más famosa de mi época, Francesca...