EUSKAL IDAZLE IKONIKO BERRIAREN BILA

EUSKAL IDAZLE IKONIKO BERRIAREN BILA edo nire berezko sasikumekeriaren azken emaitza: http://www.uberan.eus/?komunitatea/Txema/item/euskal-idazle-ikoniko-berriaren-bila-2

Hots egin dit Joxean Agirrek bere GIZAJOEN KATALAGOAN liburuan aipatzen duen Eusko Jaurlaritzako Kultura Sailekoek aspaldi euskarazko literatura nolabait, nahiko kostata egia esanda, sustatzeko asmotan antolatutuako Batzorde Bereziko komisarioetariko batek.

-Galdetegi bat bidali nahi genizuke etorkizuneko euskal idazle ikoniko berria nola edo hala asmatze aldera.

-Nola?

-Bai, ezta gaur egunerako, noski. Egian esanda, gaur egungo euskal idazle ikonikoa oraindik arian da, oso sasoi onean gainera. Izan ere, liburu biografiko bat egin berri diote hain gaztea izanda eta hain obra murritzarekin ere bai. Dena dela, Kultura Saileko Literatura Batzordekoak etorkizunera begira ari gara, beti, etengabean.

-Baina, zer da euskal idazle ikoniko bat?

-Ez al dakizu? Euskal Literatura ezin hobeto eta batez ere Erdal Herrian zehar ordezkatzen duen idazlea, hau da, edozein erdalduni euskal literatura kontzeptua supituan edo gogora etortzen zaionean asmatzen dituen euskal idazle baten aurreneko izen-abizenak, besteak beste ezagun duen bakarra izan ohi delako guk geuk erdal hedabideetan eta abar egindako sustapen lanari esker.

-Esan nahi al duzu euskal idazlerik ederretsiena, kritikak, baina batez ere idazlegoak zein irakurlegoak oso goraipatua, Ramon Saizarbitoria, Arantza Urretabizkaia, Andu Lertxundi edota Ana Miren Meabe bezalakoak?

-Ummm, ba ez, ezta hori, hain zuzen ez. Horiek dira, zuk lehen adierazi bezala, oso idazle onak, saiatuak, literatura maite duten lau katuek oso estimatuak. Guk euskal idazle kuttunenaz ari gara.

-Zer?

-Bai, denok, eta agian gutxien irakurtzen dutenek batez ere, gehien esmitatzen edo maiteen ere duten euskal idazlea, euskaldunok ondoen ordezkatzen gaituena gure euskal txokotik at, gure erdal auzokoen aurrean, baita nazioartean ere.

-Eta ezin baldin bada idazle saiatu eta batez ere irakurle zein gainerako idazleek oso estimatu bat, nolakoa izan behar du delako euskal idazle ikonikoak?

-Ezer baino lehen denok ezinbestez gogoko izango dugun idazle bat, inork ezergatik arbuiatu eta batik bat gorrotatu ezin duen idazle atsegin, jator eta batez ere oso-oso euskaldun bat.

-Oso euskalduna?

-Bai, baina ez zentzu zaharrean, hau da, gaur artekoak bezala euskaldun hiri txiki edo ertain batean sortua, derrigorrezko zortzi euskal abizenak eta euskara etxean batez ere jasoa duena, hots, euskarazko kultura tradizionalaren eredu. Ez, horiek dira aspaldiko kontuak, orain arte primeran ibili direnak; baina, lehen esan bezala ere, Literatura Batzordekoak etorkizunera begira gaude eta badakigu ondo baino hobeto etorkizuneko euskaldun gehien edo bakarrak ikastolakumeak izango direla nahitaez, euskaraz bizi diren euskaldun peto-petoen esparrua gero eta murritzagoa delako. Horrexegatik ere, etorkizuneko euskal idazle ikonikoak euskal hiriburuetakoa izan behar luke derrigorrez, bertan bilduko baitira euskaldun gehienak euskaraz bizi ez izan arren, hau da, ikastolakume peto-petoa eta ziur asko mestizoa, edo gutxienez euskal kultura tradizionarekin zerikusi txikia izango duena bere burua erabat urbanoa izango den aldetik. Hori izango da gainera gure hizkuntzaren erdipurdizko bilakaera ezin hobeto islatuko duena, oso hizkera akademikoa bezain eskasa jatortasunari dagokionez.

-Bai, etorkizuneko euskaldun jatorra.

-Hala ere, hori da gutxienekoa. Euskal idazle ikonikoak gu denok ordezkatu behar gaitu ezer baino lehen. Izan ere, euskal idazle ikonikoak inor inoiz eta inondik inora aztoratu ezin duen idazle bat izan behar du ezinbestez, hau da, ezin du bere iritzia erabili inor benetan kritikatzeko edota inoren izen ona zapuzteko edo. Euskal idazle ikonikoak ezin du iritzi txarrik, negatiborik, gaiztorik eman, euskal idazle ikonikoaren esanek euskaldun guztion gustukoak izan behar dutelako nahitaez, denok bere hitzekin bate egin behar izango dugu atseginez. Azken buruan, euskal idazle ikonikoaren iritziak ezer baino lehen kanpora begirakoak izan behar dira, hau da, kanpokoek euskaldunon nondik norakoen berri izan dezaten ikuspegi beti positibo batetik, hau da, etorkizuneko euskaldunok zein guay-jatorrak eta moderno-openmindak garen asma dezaten kosta ahala kosta.

-Baina hori ote da beti idazle ikonikoaren iritzi propio eta guztiz transferiezina.

-Ez, euskal idazle ikonikoak ezingo du bere iritzia eman, euskaldun guztiona baino, ez baitu bere burua ordezkatuko, gurea baino. Horrexegatik euskal idazle ikonikoak ez du sekula nika egingo guka baizik eta batez ere tai gabe. Euskal idazle ikonikoa gure ahotsa izango da.

-Eta bere lana?

-Berdin digu. Liburuak idatzi behar izango ditu, jakina, batez ere erdarara behin itzulita eurrez saltze aldera derrigorrezko publizitate kanpainari esker; baina, ez da premiazko izango liburu apartak izatea, gehien jota mardulak salneurri nolabait zuritzearren. Denon gustuko liburuak, euskal gaiak ikuspegi moderno eta zabal batetik jorratzen dituztenak, berriro diot inor asaldatzeke. Liburu atseginak, irakurterrazak, hau da, edonork ulertzeko modukoak eta batez ere euskaldunei buruzko mezu mesedegarriak hedatzen laguntzen dutenak.

-Ez dut uste halako idazle…

-Melenga?

-Zer?

-Zuk aspaldi idatzi zenuen Berrian idazle melengei buruzko artikulutxo bat. Hori da gu funtsean bilaka ari garena.

-Euskal idazle ikonikoak melenga izan behar luke halabeharrez?

-Halabeharrezkoa ez, baina…

-Orduan nik Gabriel Arestiren alde egingo dut gaur, atzo eta biharko euskal idazle ikoniko bezala.

-Nik uste ez dugula elkar ulertzen.

-Eta ni sekula egingo ez dugulakoan nago.

Txema Arinas

Berroztin, 2020/07/29

ELKARRI BIZKARRA EMANDA

ELKARRI BIZKARRA EMANDA, Hiztzen Uberan.eko Komunitatea sailean: http://www.uberan.eus/?komunitatea/Txema/item/elkarri-bizkarra-emanda

Duela ilargi asko koadrilako adiskide bat etorri zitzaidan galdezka; “esan didate egunkari batean idatzi zenuela?” “Bai, hiru astean behin”, erantzun nion. “Ah, hori euskaraz al da, ezta”, bota egin zidan erabat dezepzionaturik, euskarazkoa izanda nirea berak uste zuen kategoria ez bailuen. Euskararen etsai? Duda zipitzik ez, euskararekin zerikusirik duen orori muzin egin ohi dio, gasteiztarra izanda euskara gauza guztiz arrotza, maiz ere kanpokoek inposatutako harlauza bat, zaiolakoan bizi baita, batik bat bere hirian bertan bizi diren batez besteko 50.000 euskaldunon nondik norakoei ezaxola bezain ezjakina. Halako ateraldiak atoan ekarri zidan gogora Gemma Zabaleta PSE-EEko sailburu ohiak aspalditxo euskarari buruz aldarrikatutakoa: “Altxor bat da euskara. Niretzat aurkikuntza ikaragarria izan da ikastea. Zoritxarrez, hemen, Euskal Herrian, bi kultura bizkarra emanik bizi dira: erdal eta euskal kultura. Nik orain deskubritu ditut euskal kultura, literatura, musika, dena. Aldi berean, nire nortasuna ere deskubritu dut, nolabait. Barnetegian ikasten duguna ez da soilik hizkuntza bat; Euskal Herriko nortasuna ere ikasten dugu, eta horrek izugarrizko garrantzia du. Irakasleek maitasun handia jartzen dute, eta monumentu bat egin beharko genieke.” Nola da posible, beraz, hainbat eta hainbat euskal erdaldunek euskarari muzin egitea, baita gutxietsi ere? Zabaleta andereak berak erantzun zuen Berriako elkarrizketa berean: “Erdal kulturaren pisua hain handia da, modu batean zapaldu egiten du euskal kultura. Ez dago orekarik bien artean.” Horrenbestez, ezta egia elkarri bizkarra emanda bizi direla, bi mundu erabat aparte balira bezala, nolabait esanda Belgikan bizi bagina bezala, alde batetik flandestar nederlanderadunak eta bestetik waloi frantsesdunak. Euskaldunak erdal munduaren parte gara nahitaez, bai gazteleraz zein frantsesez, ez gara bizi erdal kulturari bizkarra emanda, guztiz kontrakoa baino, euskaldun asko eta askok erdal kultura baino ez dute atsegin, edo bestela esanda, euskaldun mordoa, gehienak ez esatearren, euskal kulturari bizkarra bizi da. Euskal kultura maite eta jorratzen dutenak euskaltzaleak omen dira ia soil-soilik. Hauek ere ez dira erdal kulturari bizkarra emanda bizi, aitzitik, normalean erdal kulturatik edan ohi dute euskaraz sortze aldera, erdaldunek beraiek ere egin ohi duten bezala gainerako erdal kulturetatik. Erdaldunak dira, euskal erdaldunak argi eta garbi esanda, euskal kulturari zeharo bizkarra emanda bizi direnak. Jakina, guztiz zentzuzkoa da euskal kultura ez ezagutzea hizkuntza bera ez baldin badakite. Ezta hori nabarmendu gura dudana, ez, euskal kulturarekiko begirunerik eza edo jitezko erdeinua baizik. Euskal erdaldun gehienak dira euren herriko ondare bati bizkarra emanda bizi direnak, euskara euren bizian soberan dutenak, aukeran euskara euren pasaiatik ezabatuko luketenak molestiak baino eragiten ez baitizkio euren herrialdean beste hizkuntza ofizial bat izatea, batik bat euren seme-alaben hezkuntzari dagokionez.

Literaturara aldatuta, hau baita zutabe honetako idazgaia, gorago esandakoa ezin ageriago da euskal literaturak erdaldunen aldetik merezi duen arreta kontuan hartuta, eta betiere euskal erdaldunen aldetik. Norainoko ezagutza dute euskal literaturaz, hau da, erdarara itzulitako hainbat eta hainbat euskal idazleren lanez (Bernardo Atxaga, Ramon Saizarbitoria, Anjel Lertxundi, Harkaitz Cano eta abar eta abar) gure erdal herrikideek? Nik uste dut gehienek ez dakitela tutik ere euskal literaturaz. Hori da behintzat nire eskarmentua. Hortaz, ezta egia, berriro diot, elkarri bizkarra bizi garela euskaldunak eta (euskal) erdaldunak; haiek dira guri bizkarra ematen digutenak euren euskal kulturarekiko arduragabekeriaz. Nork bere errua.

Txema Arinas

Berrozti, 2020/07/23

1Joan Manel Lopez Capdevila

Memorias de la casa muerta, de Fiódor Dostoievsky

Artículo publicado por LETRALIA: https://letralia.com/lecturas/2020/07/22/memorias-de-la-casa-muerta-de-fiodor-dostoievsky/?fbclid=IwAR1m47HhnU612282bb3_3m4fRc3qqz5xxPA8vucoqPz_B8lstuF9y8GkRgY

En este artículo toca celebrar la lectura de Memorias de la casa muerta, del ruso Fiódor Dostoievsky, no sólo un genio de la literatura mundial, también un maestro en la humilde medida que uno aspira a escritorzuelo o lo que sea. Así pues, uno se reclama alumno o admirador del genio ruso desde que era prácticamente un imberbe pajillero, en concreto desde la lectura todavía en el instituto de la monumental Crimen y castigo, un verdadero encontronazo con la literatura en mayúsculas, a años luz de la inmensa mayoría de los tostones a cuya lectura nos sometían los profesores de literatura en su empeño por ahuyentar a los adolescentes del vicio maravilloso de la lectura.

De ese modo, había devorado a lo largo de mi vida, en especial la más joven, casi toda la obra de Dostoievsky, desde los clásicos monumentales como el antes citado a esos otros como Los hermanos Karamazov, Los endemoniados, Memorias del subsuelo, El idiota y la, a mi juicio, más impactante de todas, El jugador. No me voy a alargar con la glosa inútil de la obra de Dostoievsky, pero sí con el elogio entusiasta hacia su obra, probablemente una de las más decisivas del XIX, de siempre.

El caso es que como suele ocurrirle a uno con estos maestros antiguos, que decía Thomas Bernhard (aquellos autores que dejan de verdad huella en uno a través de su trabajo), hacía la tira de años que no había vuelto a frecuentar a Dostoievski desde el atracón de la adolescencia o así, de modo que mi reencuentro con Memorias de la casa muerta no sólo ha sido apasionante; yo me atrevería a decir, con toda la grandilocuencia que conlleva, que hasta emotivo.

Memorias de la casa muerta no es una novela, es la crónica del período carcelero de Dostoievski en Siberia tras ser condenado a trabajos forzados por las autoridades zaristas de su época bajo la acusación de crímenes contra el Estado, lo que venía a ser opinar por su cuenta y encima hacerlo público. No es una novela, sino más bien la recopilación de sus impresiones durante tan aciago período, el cual al principio no me animaba mucho a la lectura porque adivinaba otra de esas lecturas atormentadas al estilo de las Primo Levy con el Holocausto o la recientemente leída Todo fluye, del también ruso Vasili Grossman, con el gulag soviético, y claro, el cupo de tremendidades dramáticas casi que a rebosar. Sin embargo, se trata de Dostoievsky y la curiosidad era inevitable, amén de la convicción de que, por muy poco apetecible que me resultara el tema en un principio, la escritura del genio ruso me lo iba a hacer más llevadero. Y así ha sido, la maravilla de poder haber vuelto a gozar con el Dostoievsky más puro, su escritura tan libre como personal, tan inaudita incluso para su época, su extraordinaria sensibilidad para el detalle, sobre todo el humano, ese por el que es considerado el maestro del retrato sicológico y que a mí se me antoja una empatía a manos llenas hacia sus congéneres, muy por encima de sus prejuicios de clase o ideológicos, que los tenía y no pocos, ya sea para resaltar sus lados más entrañables como los más desagradables. La escritura de Dostoievski también es piedad infinita hasta por el más despreciable de los hombres, lo cual no le libra a éste de su juicio severo si se lo merece, así como del elogio sincero y hasta emocionado para aquellos que conquistaron su corazón en un medio tan hostil como poco propicio a los afectos o los gestos generosos. También le han tildado de precursor del existencialismo, de ser el primero en tratar a sus personajes sin el amparo de un Dios todopoderoso, a merced de lo inesperado, y muy en especial de sí mismos.

Rusia y los rusos no son sólo el marco de sus historias y el origen de sus personajes, también son su tema central, su obsesión; sin ellos no se entendería la universalidad de la obra de Dostoievsky.

Sea como fuere, y como era de esperar, estas Memorias de la casa muerta no son sólo un retrato de la vida en los campos de trabajos forzados de Siberia durante la época zarista, también lo es, o sobre todo, la suma de todos los personajes que en ella aparecen, las relaciones entre ellos, las del autor con algunos de sus compañeros, sus impresiones no sólo ante el horror de los campos y de las actitudes de muchos de los presos y guardianes, sino también de las pequeñas alegrías, desengaños y sorpresas del día a día de la cárcel, las cuales, en definitiva, conforman un verdadero mosaico de la condición humana en la que hay de todo, aunque el escritor destaca, o rescata, los mejores de entre la mayoría embrutecida, desalmada y sobre todo desamparada. También es un mosaico de la Rusia de entonces, país tan inmenso en su tamaño como en sus contradicciones, país tan viejo en su historia como primario en su concepción de los hombres, y donde éstos, la gran mayoría de ellos, no pasan de ser meros supervivientes en medio del atraso en el que viven, cuando no verdaderos criminales por pura estulticia de su carácter primitivo, que no era otro que aquel en el que los de arriba les habían mantenido durante siglos de servidumbre y despotismo. Dostoievsky no sólo retrata, también divaga sobre ello y sentencia de vez en cuando sobre el alma humana, y más en concreto de la rusa; Dostoievsky, con todo lo moderno y precursor de existencialismos y demás pomposidades que se quiera, es ante todo un escritor no sólo ruso, sino también ferozmente patriota e incluso nacionalista en el sentido de que está convencido de que las peculiaridades nacionales de su pueblo no lo hacen homologables al resto de los pueblos europeos, por lo que todo aquello que vale para éstos (capitalismo, socialismo…) no lo vale para el ruso. Por si fuera poco, Rusia y los rusos no son sólo el marco de sus historias y el origen de sus personajes, también son su tema central, su obsesión; sin ellos no se entendería la universalidad de la obra de Dostoievsky. Con todo, no es un optimista sin remedio, lo es sólo a la fuerza; no serlo sería dejar de tener motivos para seguir viviendo puesto que ya conocemos el infierno aquí al lado, puede que hasta estemos viviendo en él.

Y una vez más, la estupefacción de encontrarme ante una escritura tan libre, incisiva y directa (algunos dirían moderna como si lo moderno implicara un estilo concreto y no un totum revolutum de aquí te espero), que cuesta imaginar que haya podido ser superada en sus virtudes por nadie desde hace dos siglos.

ZURRUTARI BAT IDAZKERA ARAZO BATEKIN (DUBLINEKO PUB LITERARIOETAN BARRENA)

http://www.uberan.eus/?komunitatea/Txema/item/zurrutari-bat-idazkera-arazo-batekin-dublineko-pub-literarioetan-barrenana

Nire amaren etxean oraindio dudan idazmahaiko tiraderetan miaka ari nintzela Dublinen bizi nintzeneko BUS Atha Cliath/Dublin Blus ticket bat topatu dut ustekabean. Ezin dut saihestu, gogoa Dublinera aldatu zait ziplo. Areago, nire burua bertako pub batean ikusi dut nire orduko neska-lagun oiartzundarrarekin. Non eta Harry Street.eko McDaid pub famatuan.

-Alde egingo al diagu laster, Txemita?

-Zer dela eta? Ez al huen oso gustuko bertako pubetako giroa?

-Bai, baina batik bat astegun buruzurietako arratsaldeetan, eta ahal baduk puba itxi baino lehenago ospa eginez. Gaur, aldiz, ostirala duk, hamaikak inguruan. Nik Temple Bar aldeko nigh clubetara joan nahi diat dantza egiteko asmotan.

-Baina, pub hau berezia dun, historikoa, hemen Brendan Behan…

-Baietz ba, hamaika aldiz kontatu didak: “I’m a drinker with writing problems.”

-Orain arte elkarrekin ezagutu ditugun pub literario guztiak oso gustuko hituela esan didan. Izan ere, James Joycek askotxo maite zuen Davy Byrnes pubean egon gintunan; bertan Lepold Nloomek gorgonzola sandwich bat eta baso bat Borgoña ardo eskatu zitinan. Samuek Beckkettek ere oso gogoko izaten zinan. El Baileyko bezero zintzoa zen nik izugarri estimatzen dudan Flann O´Brien, At Swim-Two-Birds eta The Dalkey Archive nobela famatu eta benetan xelebreen egilea. Toners puba omen zunan WB Yeats nobel saridunak jerez bat edateko aukeratzen zuen bakarra. Bertan ere Dracula idatzi zinan Bran Stoker oso ikusia izan ohi zunan. O´Neill´s ederrean Brendan Kennelly poetak gargarak egiten zihardunan. Eta The Palace Bar…

-Sentitzen diat, laztana; baina, nik dantza egitera noan.

-Egon, moñoña, egon. Laster joango gaitun eta biok elkarrekin. Utzi eskatzen beste pinta beltz bana eta…

-Hi haiz edanarekin arazoak dituen idazlegai bat, Txemita.

Eta gezurra badirudi ere, oiatzandur kakanarru kaskagorriak alde egin zuen ni McDaid pub famatuan bakarrik lagata. Jakin banekien bere atzetik joan behar nuela ezinbestez, hau da, geurea erabat ez izorratzearren. Halere, oso umiliagarria begitantzen zait hain otzan jokatzea. Horrenbestez, beste Murphy`s bat eskatu nuen. Eta eskatu orduko ordura arte barraren mutur batean babestuta edo zegoen itsas kapela bat jantzita zuen tipo txapar, zatar eta batez ere xelebre bat ondoratu zitzaidan ia ezustean. Gizona, jakina, erdi mozkorra omen zegoen, edo beharbada mozkor arraila, baina primeran disimulatzen zuen.

-Women´s issues?

-Brendan Behanek berak esan bezala: A man is already halfway in love with any woman who listens to him.

Bost pinta beltz geroago nire oiartzundar kakanarru kaskagorria akordura etorri eta Temple Bar aldera joatea erabaki nuen bere bila. Dublineko auzorik alprojeneko hainbat night club petraletan bilaka ibili eta gero Euphoria izeneko batean topatu egin nuen dantza-pistaren erdian gure adineko mutiko horail eta segail batekin .

-Ez zain batere kostatu ni aldatzea! -bota egin nion haren aldamenean sasi dantzan zebilen mutikoa irlandarra zela eta euskara batere ulertuko ez zuelakoan.

-Zer diok, mozkorrontzi alu horrek? Niall oso tipo jatorra duk, nirekin batera dantza ez beste egin nahi dik.

-Ni mozkorra? Hire lagun berri horrek pinta batekin eskuan ari dun hire alboan ahate zorabiatu baten modura dantzan.

-Mozkor hau dantza egiten saiatzen duk behintzat.

-Ederto, ondo pasa dezazuela biok dantzan!

-Nora hoa?

-Etxera, noski.

Ez dakit nola, baina Temple Bar aldetik The Custom House ondoraino iritsi nintzen antxintxika gaueko azken busa hartzeko garaiz; baina, dena esan behar da, Ha’penny zubiaren gainean Liffey ibaira botaka egin eta gero.

-Txemitaaaaaa!

Ezin nuen sinetsi, oiartzundar kakanarru kaskagorria zen bere lagun berriak lagunduta.

-Nire atzetik lasterka ere etorri zarete?

-Lasterka? Sigi-saga etorri haiz honaino egiazko ahate zorabiatu baten modura.

-Nora zoazte zuek?

-Ni hirekin etxera, babalore hori.

-Eta hire lagun figurin hori?

-Gaueko azken busa duk. Bera ere etxera zoak.

-Ez al din asmorik edontzia nonbait uzteko busera igo aurretik.

-Beldur nauk hemen gehienak berdin-berdin igotzeko asmoa ote duten.

Bus barruan geundela parranda nagusi zen astebururo bezala; bidari gehienak kantetan, barre-algaraka, zantzoka, elkarri zirika zein lizun keinuka, eta gidaria hargatik erabat ezaxola. Halere, eta ozta-ozta etxera bidearen erdian geundela, norbaitek beirazko pinta bat jaurti egin zuen bat-batean gidariaren kabina aldera. Gidariak, jakina, busa bertan behera gelditu eta denok behingoan behera egiteko agindu zigun; Go out all of you, fucking bastards! Gehienok jeitsi ginen sano aztoratura, bizpahiru mutiko txintxorta ez beste, gidariari harroputz aurre egin ziotenak.

-Niallek ziok hemendik ospa egiteko lehenbailehen, Garda berehalaxe iritsiko duk eta.

-Hemendik gure etxeraino orduerdi edo falta zaigun – erantzun nion Niallen lagun berrari.

-Niallek proposatu ziguk bertatik bertara dagoen bere etxera joateko.

-Niallek zuri proposatu ote dion…

-Ez izan ergela, maitea, Niallek bazakik nire bikotea haizena, zerbait hartzeko gonbidatu nahi gaitik bakar-bakarrik. Niall oso tipo jatorra duk, gurekin hitz aspertuak baino ez ditik egin nahi.

-Ondo ba, bideari berriz ekin baino lehen.

-Horixe. Bideari berriz ekin baino lehen.

Niallen etxeko sukaldean eserita geundela gure anfitroiak botila bat Jameson eta hiru edalontzi mahai erdian utzi zituen. Puntuan jabetu nintzen Niallek gurekin inolako hitz asperturik egin nahi zuela, berak bakarrik hitz egin nahi zuen nik hainbeste miresten nituen irlandar idazle kontakatiluen antzera. Eta hori guztiori gutxi izan ez balitz bezala, nire oiartzundar kakanarru kaskagorria irlandar mutiko horail eta segailaren hitz-jarioari adi-adi zegoen ia liluraturik. Ezin nuen aguantatu, nire bigarren whiskia zeharo zintzurreratu eta komuna non zegoen galdetu eta gero etxe hartatik ospa egin nuen ia itsumustuan. Biharamunean, larunbat goizeko auskalo zein ordutan esnatutakoan, Lorea gure pisuko sukaldean zain omen nuen.

-Egunon! Bart primeran, ezta? Pozik egongo haiz.

-Hik ez al dun tipo haren etxean gaua igaro?

-Nor uste duk hik bart etxeraino ia arrastaka ekarri hinduela, Niallen etxearen ataurreko harmailetan estropezu egin eta bere lorategi txikian zerraldo erori eta gero?

Txema Arinas

Berroztin, 2020/07/17