GOGOMINAZ ETA BESTE

Poesiaz blai ari naizela igande arratsalde goibel honetan, asteburu luze, aspergarri eta alperrikako honen ostean, nire ustezko libertadearen mugez ondo baino hobeto jabetuta behin berriro, behin berriro diot, gaurko errietaz erdi ahaztuta, gaurko hutsopilaz etengabeko gogoetan, joandako egunotako ezinegonaz gogait eginda, otso artean bildots, sugearen eztenaren beldur, nortasunaren ezkutatzeaz neke-neke eginda, nire inguruko bizigiro petralduak txundituta, egiazko sentitarte zein adiskideen minaz, herriminaz ere, etorkizunaz bene-benetan kezkatuta, hau guztiaz kontuan hartuta poesia dut osasunbide bakarra, makala, hutsala:

Begiratzen dut gogoan
Begiratzen dut gogoan

buruhunaren zokoan

etxe barneko usaina;

amak goizik egin salda

familiako mahaina

eta sukaldeko malda.



Begiratzen dut gogoan

oroitzapenen zoroan

bustia ezkaratzean;

aitaren tresnen balantza

xingar azpien atzean

eta sagutxoen dantza.



Begiratzen dut gogoan

memoriaren gozoan

arin doan haize ona,

ogien uhain horia

zeru urdinen sakona

eta larrosen loria.



Begiratzen dut gogoan,

bizitza nola badoan,

nere herrikoen soa

perla sortu izerdia

ardoan galdu basoa

eta erran hitzerdia.



Begiratzen dut gogoan

azken beltzaren mokoan

haur nintzaneko denbora

ur eta oihan artean,

nola lehen bedi lora

zorion bat anartean.


Itxaro Borda