HILZORIAREN MEHATXUA

Bidenabar, azpiko sarreraren kontura, Babelian agerturiko iruzkinaz ari nintzela Berhnarden bertso hauek gogoratu egin ditut:

Bevor der Winter mich überfällt/hinter den feindlichen Höfen/die ihre Musik mit Schnee zudecken und süssem Rauch

-eingeschlafen sind die Kinder und Hunde/unter des Baches Müdigkeit,/ auch die Amsel vergisst dich und der Krug,/ düsterer Jahre Geruch in stummen Gärten / fürt Gespräche mit Baum un Schatten-.

will ich dem Schlaf die Schuhe hinstellen/und die Mühsal des langen Krieges vergessen/und meinem Bruder begegnen auf dem Friedhof/ zur abendlichen Trauer zwischen zwei Grabsteinen, /dem des Vaters un dem der Mutter, / und das Wehn des Weizens über dem Totenhügel/ herein lassen in meinen Psalm vor der Erde / die uns begraben wird mit Furcht und Hohn / unter den träumenden Gliedern der Sonne.

eta atoan, nola ez, Lete hildako berriaren Neguan Izan Zen poema ere gogora ekarri dut ezinbestez, aspaldi blog honetan bertan itsatsi egin nuena:

Neguan izan zen
oinazearen malutek
lurra zuritzen zutenean
eta elurra hilator errukitsu zenean,
orduan joan zinen
hain maiteak zenituen hartxoriekin batera
mihiseak hotz gelditu ziren
eta etxe bakartian zure aztarrenak
bazter guztietan, horma esankorretan
irrifarre leun haiek
eta bizitza baten argazkiak,
neguan izan zen
eta espanturi gabe alde egin zenuen,
isil, zuzen, jakitun, jabe
bizi zaitez, esan zenidan
saia gauza ederrak, maitatu jendea
eta ni... ni itxaroten egonen natzaizu.
Zer naiz orain, esaidazu
fereka nazazu
zure leialtasunaren hatz sotilekin
neguan izan zen
zu aldendu zinenean
ni erre urrun nago orain
eta bila nabilkizu goizaldeko ordu isiletan
dirudien guztiaren beste alderik
neguan izan zen.

Xabier Lete
Negua bai, denborak poeta gaixoei egiten dien hilzoriaren mehatxua.