GAUR GOIZEAN

Gaur goizean etxetik txikerraren eskolarantz irteterakoan zorua garbitua zegoen, berehalaxe atezain berriarekin topo egin dugu, emakume gazte bat, antza oso begikoa. Orduan bihotza kolpeka hasi zait duela pare bat astebete bizi osoko atezaina hil baitzen duela urtebete burmuinean aurkitu zioten minbiziak jota. Ezusteko heriotza uda partean Gasteiza joan aurretik berarekin egon bainitzen berbetan eta oso pozik, baikorrik, zegoen, nola edo hala baina ikaragarri gogotsu eta itxaropentsu jasotzen ari zen sendabideak minbiziaren okerrena murriztua ziolakoan borroka luze baten ostean, egia esana aurrera egingo zuela erabat sinetsita. 42 urte, emaztea, seme bakarra, oso tipo atsegina, txit xaloa, kirolzale amorratua. Oso gogoko nuen berarekin hitz aspertuak egitea, besteak beste haren asturiera jatorra goxatzeko, edonori bizitza halabeharrez pozten diotenotariko gizabanako bat. Nik gutxi ezagutzen nuen, noski; nire emazteak, ordea, bere gurasoen etxeko atezaina zenez, betidanik. Sumatu diot nire bizilagunari bera ere hunkitua zegoela, ni baino hamaika aldiz gehiago, jakina, hildakoarekin harremana guztiz estuagoa baitzuen, elkar itzel estimatzen zuten. Emaztea eta biok ordea ixilpean, elkarri hitzik ere egiteke, bihotz ikara zein negarrari eutsiz; gure txikerra aldamenean zegoelako, bizitza aurrera doalako, baina batez ere biok ondo baino hobeto dakigulako bizitza ikaragarri bide/bihozgabekoa dela, batez ere zentzurik gabekoa. Hau da, ezin zen besterik izan, oraintxe bertan gogora etorri zaidana feisbuka zabaldu eta ditxosozko galdera ikusi orduko.