DÍA DE FURIA

Sabes que tienes un día irascible cuando de vuelta de vacunar a tu canijo, bajando en coche una cuesta de camino a casa, ves de repente a un viejales que se lanza a la carretera sin mirar. De modo que frenas en seco, levantas los brazos indignado y recriminatorio, y entonces ves cómo el interfecto, lejos de mostrarse arrepentido o avergonzado de la que podía haber montado con su imprudencia, él en la fosa y yo en el talego, va y te dedica una sonrisa acompañada del cachondo aleteo de una de sus manos, un gesto que sólo puedes interpretar como una invitación a bajarte del coche para abrirle la cabeza contra el asfalto.

Pero te aguantas, ya sea porque lo de abrir la cabeza a señores mayores está tan mal visto como penado, ya sea por no dar un mal ejemplo a tu hijo pequeño; o más bien para no darle la razón ya que es él quien te anima a hacerlo. En todo caso, el susto te deja tan mal cuerpo que lo que era una plácida mañana nublada de julio, se convierte en un día con los nervios a flor de piel.

Y claro, luego vas al super a hacer la compra del día, y cuando estás en la frutería, en una de esas de sírvete tú mismo, pesa la fruta tú mismo y ponte tú mismo la etiqueta con el precio, porque aquí las empleadas están sólo para reponer y mirar, vas a coger unas vainas y de repente que se te vienen encima unos repollos morados que estaban apilados al lado. Momento que una de las empleadas que ronda por la frutería aprovecha para acercarse a ti con el único fin de reprenderte por tu torpeza, para eso y porque no te has puesto los guantes de plástico que no has visto por ninguna parte para coger las vainas. Y claro, la tipa es tan desabrida, tan displicente, tan hija de la gran puta, que cualquiera diría que lo has hecho a posta para joderle a ella, eso y como si se le hubiera olvidado que yo soy el cliente y ella la frutera que en un mundo normal me debería haber atendido para ponerme las vainas, pesarlas y ponerles el precio, que servidor no puede evitar revolverse para recordarle que de entre las escasas habilidades de uno no se encuentra precisamente manejar la verdura con la suficiente destreza para evitar que se caiga la que aparece apilada al buen tuntún. Por no hablar del hecho de que yo tampoco tengo la culpa de que no haya guantes de plástico para coger la verdura y sí mucha prisa como para esperar a que alguno de los responsables se digne en reponerlos antes de que cierre el local. Eso y sobre todo la poca gracia que me hace que a mi edad me regañe una extraña, que me regañen en general, como si uno fuera un niño chico y no un adulto al que dirigirse como tal, que dónde cojones habrán aprendido algunos dependientes que los clientes somos como críos a los que hay mantener a raya porque de lo contrario vamos por el super poniéndolo todo patas arriba y eso no, eso no se puede permitir. En fin, que no me queda otra que aconsejar a la señorita que se vaya a regañar a su puta madre. Porque que me lo hagan a mí, desde luego, puede desatar una violencia inusitada, volcánica, de salirme humo por las orejas. Porque sí, algunos somos por naturaleza extraordinariamente violentos a la menor de cambio y sólo nos aguantamos haciendo un gigantesco acopio de paciencia porque sabemos que no está bien eso de ir rompiendo cabezas por ahí; pero oye, la genética es la genética, y en mi caso son generaciones acumulando una mala hostia de azada y mallo que para qué.

Y si luego llegas al portal y ves que está recién fregado y tú con las mismas prisas...

*El Grito de Oswaldo Guayasamin

MALDAN BEHERA DOA AGURO NIRE GORPUTZ BILUZIA

Udaro bezala Luzaro gogora etortzen zait, Luzaro herri asmatua, izen literario hutsa, gainera Barojari mailegutan hartutakoa, inori axola ez zaion nire umetako udaldietako Gipuzkoako kostaldeko herri batean oinarritua. Luzaro da MALDAN BEHERA DOA AGURO NIRE GORPUTZ BILUZIA liburuan azaltzen den herria, hein handi batean ere egiazko protagonista, bertan gertatzen diren hainbat pasadizu edota agertzen diren hainbat pertsonai umetan ezagututakoak baitira, eta jakina, behar bezala mozorrotuak edo oso bestelako batzuekin nahastuak eta aldrebestuak. MALDAN BEHERA DOA AGURO NIRE GORPUTZ BILUZIA liburua da, akatsak akats, euskaraz idatzi dudan libururik onena, edo gutxienez zintzoena, mamitsuena, zirraragarriena, alegia. Izan ere, MALDAN BEHERA DOA AGURO NIRE GORPUTZ BILUZIA liburuaren inguruan badago istorio zinez xelebre bat inoiz kontatu dudan ez dakidana; duela hamar urtetik gora Argitaletxe oso ezagun baten nobela lehiaketara aurkeztu eta epaimahaikoek saritu egin zidaten; halere, ordurako nik banuen lehiaketa zeharo ahaztua eta nobela HIRIAko Luis Haranburu editorearekin argitaratzeko hitzemana. Orduan, garai hartan, gaur baino eskarmentugabekoagoa eta inuxentagoa nintzen, horrenbestez Haranbururekin itundutakoa nahitaez bete beharrean nengoela uste izan nuen. Liburuak, zer esanik ez, ez zuen inolako oihartzunik, ez eta mediatikorik ere, hau da, Hiriarekin suertatu ohi zen bezala eta edozein zela kausa. Gaur egun, aldiz, eta gainetik ikuskatu eta gero, ez dut uste hain liburu txarra zenik, ez horixe.

"Baliteke nire aitak zer edo zer gaizki egin izana, baliteke ere leporatzen zizkioten bidegabekerien erdiak egiazkoak izatea ere. Baina ez zen nire errua, ez nuen inolako erantzukizunik bere alaba izanagatik. Ez zuten, haatik, inolako eskubiderik nire aitaren erruaren zati bat egozteko, izugarri errukigabekoa omen zen euretako askorekin txikitandik eskolan zein jolasean lagun zuten neska zintzoarekin hain bihozgogor jokatzea. Zerbaiten erruduna nintzela mamurtzera hasi nintzen, gutxienez gure aitaren bekatuen lagun, hala bakarrik uler nezakeen bat-bateko ezinikusi hura, isiltasunaren mesprezua. Banekien nik gure aitak aldizka zeharo egoskor jotzen zuela, askotan ere oso zuzenak iruditu ez zitzaizkidan erabaki batzuk hartu zituela, besteak beste oraindik Frankoren garaian bere langile batzuk kalera bota egin zituenean eskubide sindikalak eskatu zizkiotelako. Baina banekien ere gure aitak gauza batzuk ezin zituela ulertu, ez zela bertan jaioa, ez eta herrian mika urte igaro eta gero ere, bere bizkar gainera zetorkion mundu berrirako, saiatuta ere ez zela moldatuko garai berrietara, aspaldiko ohitura txar eta samingarrien menpe bizi baitzen. Hala eta guztiz ere, noizbait norbaiti kalterik egin baldin bazion, ez zuen apropos egin, eta ez zuen ere inoiz behar baino bortitzago egin, gozatzeko edota are gutxiago inolako atarramenturik ateratzearren. Berak beti berea eta bere ondokoena defenditzen ari zela uste egin zuen, berea batik bat defenditzeko eskubide osoa zuela, berea, hau da, orduko mundua, suntsitu nahi ziotelako, zeharo oker zegoen arren. Hil zutenek, ordea, bere egoskortasun hori biziaz ordaindu behar zuela erabaki zuten. Gainontzekoek, Luzaroko herri osoak, odolezko ordainketa hori nola edo hala merezituta zutela ere erabaki egin zuten."

MALDAN BEHERA DOA AGURO NIRE GORPUTZ BILUZIA - Txema Arinas

NO ERA NORMAL

Veinte años desde lo de Miguel Ángel Blanco. Aquel día habíamos quedado para ir a Pamplona como todos los años. No sé por qué, ni siquiera en qué estaba entonces, pero como teníamos el día libre me fui con J a pasar el día a Bayona. La ciudad siempre me había gustado y me gusta mucho. Recuerdo que me alucinaba el número de peluquerías que había y lo bien puestas que estaban en comparación con las de este lado de la muga. Sería una especie de defecto profesional sobrevenido, he pasado mis primeros años de mi vida compartiendo piso con una y trabajado codo con codo con mi padre en su academia. Paseamos por Baiona Tippia o Petite Bayonne sin caer en la tentación de convertir un par de cañas o vinos en un poteo en toda regla; había que reservarse para la noche. Comimos unos paninis junto al Adour que nos parecieron deliciosos. Luego ya a la tarde, bajando por Leizaran hacia Iruña, nos enteramos de la noticia: habían encontrado a Miguel Ángel Blanco con varios disparos y todavía no se sabía si viviría. Recuerdo la rabia del momento, los juramentos. También el silencio, no saber qué decir porque hacía tiempo que ya estaba todo dicho. En Pamplona nos estaba esperando el resto de la cuadrilla junto a uno de los arquillos de la Plaza del Castillo. Intercambiamos impresiones sobre lo ocurrido, puede que sólo fueran aspavientos de inmenso fastidio; estábamos demasiado acostumbrados a ese tipo de cosas y allí habíamos ido a divertirnos. De modo que nos entregamos de lleno a la alienación etílica. Luego ya hacia mitad de la noche, o no, no lo recuerdo, corrió la noticia por las calles de la vieja Iruña, la capital sentimental de los vascos, de que Miguel Angel había muerto.De repente el ambiente se tensó, se oían juramentos por todas partes, "hijos de puta", "asesinos". También me acuerdo de haber estado en medio de una tremenda trifulca entre gente que insultaba a otros fuera de sí por lo ocurrido. No lo recuerdo muy bien, lo juro, porque para entonces ya iba con exceso de alcohol en la sangre y me parecía que iba flotando entre la gente. De hecho, y vuelvo a jurar que no me invento nada, no soy capaz de recordar dónde, cómo y qué paso entre el grupo que increpaba al otro, si estaba en medio de los que insultaban a los supuestos radicales que se revolvían contra el resto de la humanidad, o simplemente asistía de testigo a la trifulca. Y tampoco recuerdo si aquel día los supuestos radicales me inspiraron más asco de lo normal o solamente pena, la que deriva de ver cómo el corazón de algunos está podrido hasta la raíz por culpa del fanatismo.

Llegados a este punto hasta podría decir que aquello era como una metáfora de lo que había sido la actitud de la mayoría de la sociedad vasca durante décadas frente al terrorismo: andar borrachos o como si lo estuviéramos, esto es, idos, ensimismados en el pedo de cada cual, entre trincheras, no saber si se está al lado de unos, de los que sabes que tienen la razón de su parte frente al fanatismo, o viendo los toros desde la barrera como durante los encierros con la cabeza en otra cosa. Podría pero no sería cierto, porque yo no he andado nunca así, nunca he tenido dudas.

Y no las he tenido porque nunca fue normal que un crío de menos de diez años creyera que los mismos que habían matado al jefazo de la Michelin de su ciudad, o a ese otro político también paisano, Ustarán, fueran los mismos que hasta entonces había imaginado como los héroes de aquí al lado, los nuestros, los cuales habían cogido las armas para luchar contra Franco al estilo de los argelinos del FLN o los revolucionarios de Sierra Maestra. No era normal, no, que un niño pensara en esas cosas. Y tampoco era normal que un niño se alegrara ya que aquel día iba a haber huelga general porque ETA había matado al ingeniero de Lemoniz, Ryan, que había secuestrado semanas antes, y a las pocas semanas más de lo mismo porque Joseba Arregi había muerto torturado en una comisaría madrileña. No era normal que las noticias de asesinatos fueran el pan nuestro de cada día. Y si no eran los asesinatos era que te sacaban de casa en mitad de la noche porque habían puesto una bomba en el bar de copas de al lado de tu portal y de repente te veías con tu familia toda en pijama saltando sobre las mangueras; se ve, se decía, que alguien no había pagado lo que tenía que pagar, o no sé qué de un chivato de la policía. No era normal que de chico todos los fines de semana hubiera bronca en lo viejo y que tú estuvieras en ellas, según el motivo y el como a un lado de la barricada o viendo el encierro entre maderos y manifestantes a través de los cristales de los bares, y eso si antes no te desalojaban por la fuerza, porrazos y culetazos a discreción, y paseillo de maderos a la salida para descargar sobre tus espaldas la rabia apenas contenida de saberse más fuerzas de ocupación de lo que jamás se atreverían a reconocer, sí, que en muchos casos, por no decir todos, se comportaron como tales. No era normal despertarse una mañana de un salto porque habían volado la fachada de los juzgados de la Avenida, o los relatos morbosos de la gente que había visto restos humanos entre los escombros originados por el etarra al que le había estallado la bomba que llevaba en la mochila caminando por la calle Independencia. No era normal andar a hostias todo el día con el que antes había sido tu amigo e incluso con el que no. No era normal que no se pudiera llevar un lazo azul como protesta por el secuestro de Aldaia y otros según por dónde y delante de quién. No era normal pasarse la vida entre manifestaciones y sobresaltos, que delante de tu clase en la facultad apareciera el coche de un profesor en llamas porque se había significado contra ETA y sus secuaces, que otros se tuvieran que marchar o que... No fue normal lo de Casas, Ordoñez, Jauregi, Mugica, Tomas y Valiente, López de Lacalle, Lluch, Pagazaurtundua, lo de... imposible recordarlos a todos y aquí confieso que me refiero sólo a los más destacados sin olvidar a los cientos de anónimos que componen la lista de más de 900 víctimas en manos de ETA. Como no fue normal lo de Zabalza asesinado como Lasa y Zabala en el cuartel de Intxaurrondo por Galindo y sus secuaces, ni de lo de Brouard también a las órdenes de los supuestos defensores de la ley, o lo de Muguruza. No era normal y menos aun inteligente el ojo por ojo, tampoco lo de lo Yoyes por sus antiguos compañeros. No era normal salir a la calle a suplicar a unos criminales que dejaran de serlo, como no lo fue ningún otro asesinato en manos de una ETA sin cabeza hasta lo de Miguel Ángel Blanco y mucho después, como lo de Buesa y su escolta, apenas veinte minutos después de que mis padres pasaran camino del trabajo delante del coche con la bomba preparada para estallar, como no fue normal lo de los dos policías franceses de Cap Breton. No era normal nada de esto ni muchísimas cosas más, muchas de ellas demasiado personales, para las que aquí no hay ni sitio, ni tiempo, ni ganas.

No es normal que cada uno de nosotros tengamos para contar un sin fin de historias o anécdotas en las que la violencia siempre está presente en cualquiera de sus formas. Como tampoco puede ser normal que los que durante años justificaron y alentaron, incluso ayudaron, a los asesinos, los mismos que se burlaban de las víctimas y que todavía hoy pretenden quitarle gravedad a lo ocurrido aduciendo que más víctimas hubo durante la guerra civil o todos los años en las carreteras, los que tiran de mezquindad por un tubo para referirse a éstas o a los que les plantaron cara a riesgo de que se la partieran o algo mucho peor, todavía se nieguen a aceptar que lo que hicieron estos estuvo mal, que no tuvo ningún sentido, que fue un trágico y criminal despropósito y que no hay lucha que justifique el asesinato vil y cobarde. No ha sido normal, no, todo lo que hemos vivido porque algunos creyeran que para resolver un supuesto contencioso, en realidad para imponer un proyecto político concreto, era imprescindible matar a sus semejantes. No son normales las pejigueras o piruetas dialécticas de algunos para no reconocer lo obvio y seguir parapetados tras sus trincheras.

URTE HARTAKO SANFERMINAK

Gaur bezalako egun batean Miguel Angel Blanco bahitu zuten eta gero gerokoa. Nik aspaldi idatzi nuen honen kontura ipuin luze bat, antzerako beste ipuin batzuekin batera tiradera digital batean gordeta/gogait eginda dudan liburu bat osatzen duena. Bada gaur bezalako egun bat ere aukera ezin aproposagoa delako ipuina nire blogean behintzat plazaratzeko, bestela inork inoiz irakurriko ez duelakoan bainago.

URTE HARTAKO SANFERMINAK

Ezin dut esan Keparen deiak harritu ez nauenik. Izugarri, gainera, badira bi urtebete elkar ikusi ez dugula Izki aldean foru basozain lanpostu bat lortu zuenez geroztik Murgiako basogintza eskolatik irten eta hilabete gutxira. Harrezkero Kepa mendian zehar ibiltzen omen da etengabean. Ez du astirik hiriko koadrilakoekin ibiltzeko. Hori zen aitzakia behintzat gurekin ez egoteko. Mendialdeko herrixka batean basetxe bat alokatu eta bertan hainbat egokitze lan egin behar zuela medio. Ezin zen hiriraino hurreratu inorekin topatzeko asmotan, ez eta hitz asperturik ere egiteko garagardo banaren ondoan; “Zatozte gura duzuenean nire basetxera, txoko eder bat atontzen ari naiz afaritarako”. Behin baino ez gara joan Keparen Okerruriko etxeraino. Primeran igaro genuen, beharko. Izan ere, Kepak egundoko afaria prestatu zigun gau hartan: inguruko artzain lagun batek saldutako arkume majo errea, Maeztuko odoloste erreak, baita bere amak urtero poteratzen dituen piper erreak ere, eta jakina, bere Eskideko osaba batek oparitu edo saldu ohi dion urteko ardo goxo-goxoa, gu bezalako mozkorrontziak asebete adinakoa behintzat. Esan bezala, lagun giroan bapo jan eta edan, nor bere gauzez kontu kontari, denok betiko lelo aspergarrien kontura edota etengabean elkarri adar joka eman genuen gaua betiko lez. Okerrena, aldiz, Okerruritik etxera bueltatzerakoan mendialdeko errepide mehar eta malkar haietan barrena, benetan gogorra ia denok aitzur galanta generamalako, baita ustez zurrutean gutxien egindako gidaria ere. Zin egin genion Kepari bere etxera beste behin itzuliko ez ginena ez baldin bazen perretxikotan joateko edo. Hala ere, bera parrandan ibiltzeko irrikan izan ezkero, gurekin hiriko betiko mozkor-guneetara etor zedila agindu egin genion serio demonio. Orduz geroztik badago koadrilako baten batek Kepa hirian bertan noizbait ezustean edo topatu duena auskalo zeren bila edo diputazioan gestio bat egitera etorria zela bere basetxerako. Eta itzuli, oraintsu itzuli egin zen Okerrurira koadrilako beste bat bere neskarekin bisita egitera, hau da, hirira itzultzeko asmotan ilundu aurretik. Kontatu zigutenez Kepa omen zegoen nahiko basatua, hau da, mendiko bizimodura erabat moldatua. Basajaun peto-petoa, esan zidan nire koadrilakoaren emaztegaiak; baina, jakina, nire lagunaren neska mizkin bezain harro horri ia gu denok basajaunen modukoak begitantzen gatzaizkio hiritik irteteke. Bestalde, marisorgin honek berak esan zigun Kepa Kanpezu herriko neska batekin tratutan zebilela; ez zen, beraz, batere harritzekoa Kepak gurekin parrandan ibiltzeko gogorik ez izatea, non hobeto bere neskaren altzoan baino, ebatzi zuen guk denok gorroto bizia diogun neska pertxenta handiusteko hark; bai, bere moduko tipa batekin elkartu da zuen lagun borroka hori…” Horrenbestez, Kepa behin betiko bere gustuko maripurtzil etarroide haragizale aseezin baten harrapatzetan jausi zelakoan nengoelako, harri eta belarri utzi egin ninduen hots egin zidanean ea aurten ere Sanferminetara joateko asmoa genuen jakin nahian.

-Iratxe bere lagunekin Pirinio aldera joan duk oporretan – azaldu zidan Kepak koadrilako beste lagun horren emaztegai gorrotagarriak esandakoa ziplo egiaztatuz-, bakarrik utzi naik eta pentsatu diat; zer dela eta ez deitu bihar Mikeli elkarren berri jakiteko asmotan. Baiona alderaino joan gintezkek goizean.

Zer dela eta Baiona alderaino? Kepa sekula joana ez zelako eta zapatu goiza aprobetxatu nahi zuen hiria ezagutzeko, arrastian Iruñera joan baino lehenago.

-Ondo ba, nire kotxez joango gaituk, badiat gogoa, bai, Iparralderaino txango bat egiteko; ezin asmatu zein nazkatuta nagoen fakultateaz eta lanaz – azaldu diot Kepari nolabaiteko aitzakia bat asmatuz nahian.

Hori guztiori hizpidera ekarri nahi nuen Keparekin. Horrenbestez, goizeko bederatzietan haren gurasoen etxera jo nuen bere bila.

-Atera nazak hemendik lehenbailehen, gau bakarra pasatu diat nire gurasoenean eta banagok kopetaraino.

Epelak bota zituen Kepak nire kotxera igo orduko bere gurasoen kontura.

-Gezurra ematen baldin baduk, oraindik ez dituk gauza nik haututako bizimodua onartzeko – muzin egin du Kepak-. Mendian basajaunen modura ibiltzea ez dela bizimodurik ez baldin baduk zerbait eta norbaitengandik ezkutatzeko, bota egin zidaan nire ama laztan goxo horrek atzo bertan, hori eta hezi ez nindutela gure aitona-amonak bezalako baserritar bihurtu nendin.

Lasaitzeko esan diot, gurasoak guraso, denok badakigu, ez dira sekula santan gure erabakiekin pozik, ase, ez dira inoiz izango, ezin dira egon gainera, gugan jarritako egitasmoek zein itxaropenek gutxitan bat egin ohi baitute guk geuk koskortu ahala gauzatutakoekin, bizilegea ei da.

-Ikaragarria duk nola berotzen didaten kasketa. Eta ez baldin duk euren etxera bisitan joaten naizen aldiro, bada telefonoz ere ia egunero, ea noiz itzultzen naizen hirira behar bezalako lanpostu bat bilatzeko edo – esan du Kepak kexu-. Baina, tira, zuzen hago, ez dituk sekula kontent izango, betiere asmatuko diate zer edo zer leporatzeko, euren gurasotasunari zor baliote bezala edo.

-Edonola ere, utz itzak kontuok alde batera, larunbata duk, gaur gauean parrandan ibiliko gaituk Sanferminetan aspaldiko partez.

-Bai, aspaldiko partez, koadrila osoa edo kasik, ez al duk hala?

-Ez zakiat, Rober, Jon eta Txerra gutxienez bai, fijo, ez dakidana neskak ere joango diren, ez diat uste.

-Berdin zaidak, hara joan baino lehen hirekin egon nahi nian eta.

-Zer dela eta?

-Aspaldi elkarri hitzik egiten ez geniolako. Zer bestela?

-Jakina, mendira alde egin huen bizitzera, nola nahi duk…

-Ez duk hori, hik badakik behin baino gehiagotan hirira bueltatzen naizela auskalo zeren kontrako manifestazioren bat dagonenean, baina orduan ere ez haut inoiz ikusten.

-Eta ez nauk ikusiko – moztu diot kotxe barruan zerbaitek plaust egin balu bezala-. Utzi egin zioat inolako manifa edo kontzentraziora joateari.

-Hain lanpetuta al hago fakultateko ikasketekin edo hire aitaren dendako lanarekin?

-Ez duk hori, paso egiten diat politikaz.

-Noiztik?

 Keparen galderaren aurrean aiko-maiko geratu naiz, ondo asko dakidalako gogoan dudana erantzutekotan berebiziko liskarra izan genezakeena betiko leloaren kontura. Hortaz, ez dut nahi goiza zapuztea muga gainditu baino lehenago. Alabaina, atzodanik irrati zein telebistari adi-adi egon naiz eta ezin izan diot nire egonarriari eutsi.

-Ez al duk aditu Ermua aldean bahitu zuten zinegotziarena?

-Bai noski, nola ezer ez entzun hedabide guztiak atzodanik ari baldin badituk Ermuko zinegotziaren bahiketaren berri ematen etengabean.

-Bazirudik ETAk Gobernuari berrogeita zortzi orduko epea eman diola euskal preso guztiak Euskal Herrira ekartzeko. Bestela…

-Bai, oraingoan gogorregi jo diate, ez zakiat nik…

 Nik ere ez nekien ezer. Areago, ez nuen ezer igarri nahi. Zertarako, elkarri mokoka bukatzeko betiko lez, hau da, oraindik orain ia astebururo ohiko genuen bezala gure herri alu honetako gaurkotasun iskanbilatsuaren kontura. Ondo asko elkar ezagutzen genuen, oso txikitandik gainera, ez genuen, beraz, elkarrendako sekreturik. Kepak bazekien urteak pasa ahala nire institutu garaietako abertzaletasun suharra ezari-ezarian epeltzen joan zitzaidana, askori gertatu bezala –bere hitzetan ni bezalako ustezko “entzungor” gehienon kasu tamalgarria-, eta jakin, jakin beharrean zegoen ere epeltasun horren egiazko zioa, bere “lagunen” ekintza zentzugabe, errukigabe eta batez ere alferrikakoekin zeharo lotuta zegoela. Ez zuen inolako zentzurik, kotxez Iruñera bidean gindoazela, ETAren atzeneko bidegabekeria estakuru eztabaidaka hasteak, arriskutsuegia izan zitekeen gainera,  Altsasuko bidegurutzera heldutakoan Kepak aholkatu baitit Leizaran autobiatik saihesteko, hau da, batere ezezaguna zaidan errepidetik, kinka betiere larria ni bezalako gidari baldar batentzat. Bai jaun-andreok, Leizaran autobiaren eraikuntzaren kontra jo eta su – ausaz literalki ere - jardun egin zuenak berak, mugalderaino arin eta lasaiago iritsi ahal izateko komeni zitzaigunaren aitzakiaz hain zuzen, trafiko gutxiago zegoen eta.

-Nik uste konponbidea Gobernuaren eskuetan dagoela.

Norenean bestela, ez nuen besterik espero Keparengandik. Orduan, zer dela eta ekin inora eramango ez gintuen hizpide bati, ez baldin bazen, noski, Leizaran inguruko amildegiren batean behera.

-Hik badakik nik guztiz kontrakoa uste diadala, mutiko hori akabatzen baldin badiate errua asasinoena izango duk, ez beste inorena.

 Eta hori behin esanda, hots, nik azken hitza bota eta gero, egoskorretan egoskorra, noski, Gasteiztik irten ginenez geroztik Ermuko zinegotziaren bahiketari buruzko etengabeko albisteak eta botaka ari zen irrati katea aldatu egin nuen musika bila, badaezpada.

-Errua, bai, errua…

Hobe dugu, bai, irrati kateaz aldatzea musika bila. Musikak bizia alaitzen du, gu ere lasaitzen gaitu, alafede. Horrexegatik ere musikak oso bestelako gauzak hizpidera ekartzeko parada eskaintzen digu, gauza betiere atseginagoak. Kanpezuko neskaz galdetu diot Kepari. Bera nire galderaren zain omen zegoen, jakina.

-Azkenean ahaztu duk Elena?

Ez dut asmatu galderarekin, alderantziz, nik uste hanka sartu dudala ustekabean. Ez dakidana, ordea, Kepak noraino ulertuko duen ez nuela inolako asmorik berari halako ziri bat sartzeko urtetan maitatu eta beti azak eman zizkion koadrilako neskato baten kontura.

-Hoa popatik hartzera! – erantzun dit Kepak tupustean, baina zorionez irribarre zabal batez nire adar jotzeak batere mindu ez duela adierazi nahian edo, baita broma hustzat hartzen duena ere- Zer uste duk, tontoa nauala edo? Bazakiat zuek denok ni mendialdera Elena ahaztearren joan nintzelakoan zaudetena.

Bere Okerruriko bizimodua hizpide dugu Behobiako mugara iritsi arte, hau da, Keparen txikitako mendizaletasunaz hitz eta pitz ari da basozaina koadrilako gehienok ihesbide hutsa dena nola edo hala zuritzeko asmotan. Orduan, Iparraldera, Frantziara halabeharrez, sartu orduko Kepak nire gauzen kontura galdera egiteko txanda hartzen du.

-Hik ez duk problemarik izango frantsesez moldatzeko Baionan, ezta?

 Azaldu berri dizkiot goizetan lan egiten dudaneko import-export enpresaren gorabeherak, hau da, ingeles filologia bukatu orduko nire osabak eskaini zidan administrari lanpostua ingelesa zein frantsesa ezin hobeto menperatzen ditudalakoan, hau da, txikitandik ikasitako bi hizkuntzak, bata hainbat akademiatan jasoa eta bestea frantseseko katedradun dudan izeko batek akuilatuta txikitandik ere Oloron inguruko familia baten etxera uztailero joandakoan. Azaldu diot ere behar adina diru bildu orduko Irlanda aldera joango naizela pare bat urtez nire ingelesa hobetze aldera. Hori da nire egitasmo handi edo bakarra datozen urteetarako, gainerako guztiak ez dit axola askotxo.

-Ikusten, hik ere ihes egin nahi duk hire amodioaren zauriak sendatzearren... Badakit, ederto gainera, zertaz edo nortaz ari den, bai noski, bere kolpea itzultzeko modua dela bezainbeste.

-Aparkatuko al diagu Baiona Tipiaren ingurumarietan?

-Saiatuko gaituk behintzat.

Alperrik, ez dago non aparkatu, nola bestela gero eta leku gutxiago baldin badago hiriaren erdiguneraino gerturatu ahala, libre ematen duten leku eskasak bertakoendako erreserbaturik azaltzen baldin bazaizkigu.

-Hortxe duk aparkatzeko lekua, ibaiaren ondoan.

 Ezer egin aurretik galdetu egin nahi diet Kepak erakutsitako lekuan bidezkoendako propio edo bakarrik ote zen Errobi ibaiaren ondoko pasealekuko banku batean eserita hitz eta pitz ari diren bi agureri. Kosta egin zait bi agureek ulertzea, batez ere okertu naizelako haiei frantsesez zuzendu natzaienean – ez naiz euskaraz egitera ausartu, inolako euskal jiterik antzeman ez diedalako, edo bestela esanda, txapela inon ikusi ez diedalako, aurreiritziak beti nagusi, noski…-, garer hitza erabili beharrean aho-puntara etorri zaidan aurrenekoa hain arrunta ez den parquer hitza izan delako, gaztelerakada hutsa. Bistan dago, edo agian hobeto esanda belarrian, zer-nolako herdoildua dudan frantsesa. Areago zer nolako zurikeria asmatu dudan nire ahoskera traketsarena nolabait ez aitortzeko.

-Ezetz, ezin dela erantzun didate – azaldu diot Kepari-, ondoko iragarki horiek argi eta garbi ziotek bertakoek bakarrik dutela bertan aparkatzeko.

-Zergatik ez diek euskaraz egin, niri frantsesez zer ondo moldatzen haizen erakusteko edo? – galdetu dit Kepak bere irririk okerrenez.

-Hik uste al duk bi agureok euskaraz zekitenik?

-Ez zakiat ba, baina hik badakik: Euskal Herrian euskaraz.

-Bai jauna, ni horrekin bat natorrek zeharo. Baina, zer da 

Euskal Herria, euskaraz egiten duen herria, euskaraz egin duena edo zuek abertzale sutsu eta zintzoek nahi duzuen herria? – baliteke lehenengo aldiz urte askotan Kepari nire abertzaletasunarekiko etsiaren berri argi eta garbi erakutsi izana.

-Baiona tipiko taberna abertzaleetan frantsesez ere egingo duk?

-Hik uste duk gaur egunik aproposena dela halako tabernetara joateko? –eta azken hau, noski, bertako “eskualdunek”, tartean abertzale anitzek ere bai, euskaraz ia inoiz egiten ez dutela ez esatearren.

-Ba ez, zuzen hago hi – Kepak irribarre luze eta maltzur bat dit opari - ez diat uste gero arratsaldean Sanferminetara joatekotan, hobe diagu geure indarrak gaueko parrandarako osorik gordetzea.

-Hik badakik zer esan nahi nian.

-Bai, motel, ez duala etarrez josita omen dauden tabernetara sartu nahi – Kepak eskaini dit bete betiko irribarre makurra, ni zer-nolako tipo epela naizen gogoratzen didana.

-Berdin zidak GALekoek bost errefuxiatu garbitu zituzten Batxoki tabernara banaraman, berdin zidak gaur gure moduko gazte errugabe bat bahituta ez balego ETAkoek bera hiltzeko ala ez berrogeita zortzi orduko epea eman eta gero.

-Tira, Martin, niri ere ez zidak inolako graziarik egiten halako gauzak gure herrian gertatzeak. Nik ez diat nahi inork PPko zinegotzi hori akaba zezan; baina, hik heuk aitatu dituk lehen GALekoek akabatu zituzten bost errefuxiatuena. Zer dela eta euskal errefuxiatuak egon behar? Nortzuek eta zergatik hil zitiztean? Ez al gaudek intentsitate gutxiko gerra batean?

-Ez, Kepa, ez gaudek gerran, hik hainbeste estimatzen dituanak beraiek ez bezala pentsatzen duen ororekin gerran zeudek, gainontzekoak ez.

-Ikusten? Azken buruan zuek bezalako “gor damutuek” boterearen diskurtsoa irentsi egin duzue oso-osorik, Euskal Herriko askatasunaren aldeko mugimenduaren aldarrikapenak kolokan jartzen dituena ezin hobeto zuenganatu duzue.

-Gu? Zeintzuk gaituk gu? – atoan jabetu naiz Kepak bere betiko leloez harrapatu nahi nauela errietan egiteko-. Aizak, uztak hori alde batera eta goazemak paseatzera, ez diat inolako gogorik betikoaren kontura eztabaidaka hasteko.

-Hik atera duk gaia…

Bertan behera utzi dugu gaia, bai, auskalo noiz arte, biok ondo asko baitakigu gure arteko zuloa gero eta sakonagoa dela, halako gaiok nola edo hala baztertu beharrean gaudela elkarrekin ondo konpontze aldera, bestela oso zaila litzatekeela gure txikitako adiskidetasun zintzo honi eustea. Horrenbestez, kotxea General de Gaulle parkingen barruan laga eta gero, Baiona Tipirantz jo egin dugu zinez ederrak diren karriketan zehar galtzeko asmotan. Hiribildu tipi bezain xarmanta, zenbait lekutan liluratzeraino ere hein handi batean etxaurretako zureria zein leiho-tapen kolore biziei esker. Karrika meharretan barna goaz Grimm anaien ipuinetatik ateratako hainbat pasarte gogora ekarriz hiriaren frantses eite dotoreak halaxe iradokitzen baitigu. Lehen ere egona naiz Baionan, jaietan, hiria txuri-gorriz janzten denean nolabait esateko, Sanferminen eskarnio izan nahi duenean, klixez betetzen denean zezenketak buru. Oraingo hiri lasai eta erdi huts hau guztiz nahiago dut bere frantses xarma probintziano peto-petoaz, jaietan eraldatzen den makro-mozkortegia baino. Orbe karrikara heldu gara, ezin ez erreparatu dendetako erakusleihoetan, ezin ezetz esan ere Frantzian ez gaudenik. “Jabetu al haiz zenbat ile-apaindegi dagoen?”, komentatu diot Kepari alperrik. Taberna batera sartzeko eskatzen dit. Egarriak dago, agian ni bezainbeste, baina nolabait eta auskalo zer dela eta bera izorratzeko gogo handia dut, beraz, katedrala ikustea proposatu diot.

-Ez al diagu ezer bazkalduko? – galdetu dit Kepa egarri bezain gose batek.

-Noski baietz, baina hik badakik, Frantzian gaudek – eta hau esanda badakit nik ere zer nolako minsorra eragiten diodan nire adiskide abertzale suharrari-, hemen jatetxeak ikaragarri garestiak dituk, eta nik nahiago diat ekarri ditudan sos apurrak Sanferminetan xahutu.

-Ez al diagu deus ere jango gauera arte? – oihu egin du Kepa gose gaixoak.

-Har genitzakek panini batzuk, gero Place de la Libertéko iturri handiaren ondoan eserita lasai asko jateko.

-Nahi duana baina nik zer edo zer jan behar diat.

-Nik ere bai; baina, lehenengo eta behin katedralari bisita egin behar zioagu.

 Bazen aspaldi hain ogitarteko bero eta goxoak jaten ez nituela. Bai ideia ona pizzen modura labeletik zuzen-zuzen aterata zerbitzatzea, ogia ezin da egon xamurragorik, krokanteagorik. Ea noizko Hegoaldean ere hauek bezalako panini gozoak salgai.  Bai, erantzun dit Kepak, ea noizko, honek ez du parekorik gero sanferminetan gau erdi aldera ziur asko jango ditugun magras con tomate bokatekin. Ez, inondik ez, gose ginen, horrek agian lausotzen gaitu bazkaldu bitartean uztaileko eguzkiaren bero sapapean. Goazen ba, kafesne bana hartzera! Proposatu diot nire lagunari. Berak, aldiz, Biarritzeraino arrimatu nahiago duela esan dit, izozki bati miazka egiteko hondartzan zehar mantso-mantso paseatu bitartean.

Ikaragarri ondo pasatu dut Keparekin, aspaldi ez bezala. Beldurrak nengoen bai, biok bakarrik geundela denbora asko zelako, gainera beti beste batzuek lagunduta, babestuta, elkarri ezer desegokirik, larririk esateko aukera gabe, betiere koadrilaren magalpean: “zer, berriro eztabaidaka betikoaren kontura? Lagunartean gaude, parranda, zuek ez izorratu, eh!”. Aspaldi ez genion Kepa eta biok elkarri berba egiten, badaezpada bai, politikaren kontura izandako hika-mikak berriz irizpidera ez ekartzeko gainontzekoen aurrean, baita ETAren atentatuen gainera bota egin ohi nizkion hitz gordinak gogora ez ekartzeko ere, amorrazioz eta destainaz blai baitzeuden. Gaur, ordea, ozta-ozta denetarik hitz aspertuak egiteko behar beste denbora izan dugu, nork bere gorabeherez eta biok elkarren lagun edo ezagun ditugunez. Ozta-ozta esan dut banatzen gaituen gai ustela alde batera utzi egin dugu oharkabean Biarritzeko hondartzan zehar elkarri kontu kontari eta bertan egiten dituzten izozki izugarri koipetsu eta goxo haiei –Frantzia aldean bainilazko edozer itzel estimatzen dut eta- miazka paseatzen ari ginela. Bagoaz, beraz, Iruña alderantz, koadrilako gainontzekoekin gaueko parrandarako batzeko asmotan. Bagoaz behin edo elkarri muzinka jarri gintuzten gai petralok baztertutakoan onezkoak egin bagenitu bezala, bagoaz jai-gose eta irratiaren laguntzaz ere pozik eta kantari. Orduantxe, Iruñerantz maldan behera goazela Leizarango autobiatik, Ermuko zinegotziaz akordatu naiz. Zer gertatu ote da? Jakin-minak eraginda irrati katea aldatu dut ezustean albiste bila.

-… oso egoera larrian iritsi da Donostiako Arantzazu Ospitalera

Harri eta zur geratu naiz; baina, berehala asmatu egin dut berriaren nondik norakoa bere osotasunean.

-Sasikumeak, azkenean tiro egin ziotek

Kepak ez du tutik ere esan. Ematen du, ordea, ni bezain txunditurik.

-Baina, baina… oraindio bizirik zegok.

Bekozkoa jarrita horrela bota egin diot Kepari bere hitzen zentzugabekeria nabarmendu nahi zuen begiratu bat. Badirudi jabetu egin dela bere hitzek nigan eragindako ondoezaz, besterik gaineratzen ez du eta. Nire aldetik, aldiz, irratiko dialari ekiten diot gertatutakoaren argibide zabalago bat helburu.

-Buruan bi tiro desarratu zizkiotek zinegotziari Lasarte inguruetan.-Bistan zegok Espainiako Gobernuak men egin ez duela.

 Kepari entzun eta gero Gregorio Ordoñezen hilketaren eguna gogora etorri zait ziplo. Fakultateko ikasgelan geunden Historia Ekonomikoa ematen zigun Igor irakaslearen zain. ETA politikoen kontra ekintzak eta burutzen hasia zen. Egun hartan, haatik, guztiz ezaguna eta terroristen kontra oso nabarmendua zen PPko zinegotzi donostiarra akabatu zuten. Nik ez nuen gustuko Ordoñez, ulertzen nizkion, berriz, ETAren kontra egin ohi zituen adierazpenak, ETAren ekintzak gaitzesten zituen gehientsuekin bat nentorren, noski, bistan baitzegoen ETArena burugabekeria hutsa eta batik bat zitala, baita defenditzen zituen helburuetarako ere. Hala ere, bazegoen zer edo zer Ordoñezen diskurtsoan terrorismoa aitzakiatzat hartuta euskal abertzaletasun mota ororen kontra sumatzen nuena; hau da, nolabait ETAren bortizkeria eroa euskal abertzale guztien errua bailitzan Euskal Herriaren espainiartasuna kolokan jarri nahi izateagatik. Eta ni, orduan behintzat tinko gainera, nire burua oraindik abertzale zintzotzat nuen, bortizkeria mota guztiak gaitzetsiagatik. Ez nuen Ordoñez atsegin, ez, gainera harroputz handia begitantzen zitzaidan, nazkante hutsa, den-dena nahasten zuena nahita, apropos, helburu politiko zehatz batzuekin, eta ez, berak zioen bezala, egiazko argudio moral edo etikoengatik. Hala ere, haren hilketak harri eta zur utzi ninduen, asaldatu ere bai. Harrezkero inork ez zuen berarekin eztabaidaka egiteko aukerarik izango, inork ezingo zion bere gezurren muina agerian utzi. ETAk martir bat sortu zuen. Hori izan zen garai hartan uste izan nuena, orduan ia dena nire abertzaletasun nahiko motelaren bahetik pasatzen bainuen. Gaur egun aitortzen dut Ordoñezen adierazpenei jartzen nizkien erreparoak ETA eta bere laguntzaileei ematen zien bizigarria izan zitezkeela, haiek behintzat euren zeregin doilorraren zurigarritzat har zitzaketen. Areago, nik uste egun hartantxe asmatu nuela nirea bezalako epelkeria moral edo etikoaren tamaina. Esan bezala, ikasgelan geunden irakaslearen zain, lau katu baino ez ginen Euskal Adarreko ikastalde hartan, hau da, elkar ezin hobeto ezagutzen genuela. Egun hartan laurok elkarri tutik esan gabe eguneko albistearen kontura, goiz hartan gertatutakoa inolako zerikusi edo eraginik ez balu bezala gure egunerokotasunean. Eta bazuen, noski baietz. Irakaslea iritsi zitzaigun berandu, ziurrenik fakultateko irakaslerik gazte eta jatorrena, tipo xelebrea, bai, gutako edonor emango zukeen bere itxuragatik, palestinoa lepo inguruan, aker-bizarra eta Troskyrenak bezalako betaurrekoak nabarmen-nabarmen. Baina, oso irakasle burutsu eta gogotsua zen, eskolak emanez oso atsegina eta ikaragarri zorrotz eta sakona bere iruzkinetan; bazekien ondo asko zuzena eta okerra bereizten, edo bestela esanda, gizabanakoen bizitza sakratua zelakoan zegoen sasi guztien gainetik eta hodei guztien azpitik.

-Gaur ezin dut eskolarik eman, inola ez gaur gertatutakoa gertatu eta gero, are gutxiago biktima nire hiriko zinegotzi oso ezagun eta maitatu bat zen heinean. Nik ez nituen atsegin Ordoñezen salaketa edota iritzi asko, baina horrek ez nau inondik inora zilegitzen bere heriotza desiratzeko. Izan ere, noizbait halakorik gogoan hartu banu munstro bat nintzatekeen.

Isilean geratu ginen lau ikasleok gure irakasle zinez atsekabetuak gelatik alde egin zuen arte. Orduan, ikasgelan laurok bakarrik geundela, Oiartzun inguruko batek zera bota zuen zapla.

-Bazen garaia kabroi ustel hori behingoz isilarazi zezaten.

Laurotako inork ez zion ezer erantzun Oiartzungoari. Elkarri begira geratu ginen behin berriro tutik esateko gogo izpirik gabe, kafetegirantz ospa egiteko imintzioetan. Ni, aldiz, momentu hartantxe jabetu nintzen nire gogoa irakaslearekin zegoela, inondik inora ez Oiartzungoarekin edota gainerakoen ustezko edo ustekabeko ezaxolarekin.

-Bera zuzen dago, bai, inork ez du eskubiderik inori bizia kentzeko.

Orduz geroztik, noski, nire ikaskideekiko harremanak nabarmenki epeldu ziren. Sekula ez zidaten tutik ere esan Ordoñezenaz edo zoritxarrez txitean-pitean suertatzen ziren antzerako bidegabekerien kontura, jakina. Zertarako? Ikasgelan ia egunero topo egiteaz baino elkar ezagutzen ez baikenuen, hau da, ikasgelatik irten orduko nor bere bidetik joaten zen, egun hartakoa baino lehenago noizbehinka ere kafetegira elkarrekin joanagatik. Izan ere, beti bezala elkarri egiten genion hitz ozta-ozta, hau da, betiko konfiantza murritz baina txit gizalegezkoaz. Behin bakarrik, ordea, asmatu nuen bete-betean delako epeltasunaren neurria. Auskalo zein irakasleren eskolari adi-adi eta beharbada baten bat ere apunte apuntalari, gure ikasgelaren ondoko aparkalekuan kotxe batek eztanda egin zuen. Itzela izan zen jaso genuen astindua, dar-dar eta guzti geratu ginen denok sustoak eraginda lipar batez. Berehala kotxea ere ikasgelako leihotik zehar ikusi ahal izan genuen sutan, goizero leku berean aparkatzen zuen irakasle batena zen, aspalditik mehatxuak eta jasotzen zituen irakasle oso ezagun batena, ETA zein euskal abertzaletasunaren kontrako hainbat artikulu edo liburu idatzitakoa.  Hartara, ni berehala aldatu egin nintzen ikaratik haserrera. “Ez dago eskubiderik”, ez dakit orduan pentsatu baino egin ez nuen ala aho betean esan nuen. Badakit ondo asko, berriz, nire ikusmira aparkalekutik baztertu eta ia oharkabean nire ikaskideenganaino abian zihoala erreparatu orduko euren begiratuetan asmatu egin nituen destaina eta norbaiten atsegina ere bai.

-Non geratu haiz gainontzekoekin?

Iruñera hurbiltzen ari gara. Orain asmatu behar dugu non aparkatu, seguruenik gauzarik zailena eta gogaikarriena Sanferminetara goazenean, ondo asko badakigulako aldez aurretik kotxea erdigunetik hainbat aparteen utziko duguna, edo esaterako, halakoetan Arrotxapean bertan non aparkatu topatzea mirakulu hutsa izaten da. Hori dela eta, hau da, denbora alperrik ez galtzeko aurreko urteetan bezala, Berriozar aldean utzi dugu kotxea handik Gaztelu Plazaraino oinez joatearren. Urrunegi, bai, baina Berriozar oso herri edo auzo ziur eta lasaia omen da Sanferminetan. Gaurkoan, gainera, noizbait eta nonbait lorik egitekotan, alde zaharreko serorategi batera joko dugu ohe bila iaz egin bezala, Jonen izeko mojak esku zabalik hartu gintuen eta. Aurten behintzat ezagun gaitu, ez dut uste ohera eraman aurretik gutariko bakoitzaren biografiaz galdezka jardungo duenik goizeko edozein ordu txiki eta horditan. 

-Non geratu haiz gainontzekoekin?

Enegarrenez egin dit Kepak galdera berbera. Ez diot, ordea, aintzat hartzen. Elkarrekiko ezin ezerosoago ari gara Ermuko zinegotziarena irratitik entzun eta gero. Izan ere, irratia itzali nuen Lekunberri paretik igarotakoan, horrezkero ez diogu elkarri hitz erdirik ere egin.

-El Kiosko tabernan geratu nauk Rober, Jon eta Txerranekin – gogoratu egin diot Kepari.

Espero bezala, Sanferminetan Berriozarretik Gaztelu Plazaraino oinez ibiltzea Baionatik Iruñera autobiatik kotxez joatea baino askoz luzeago begitandu zaigu eta gainera ia kinkili-kinkala. Atzenean, hau da, arratsaldean hiriko alde zaharrerantz abiada geldian bezain galduan zihoan gizaldraren barruan harrapatuta, murgilduta, txertatuta, baita hainbat tarteka gure ingurukoekin bultzaka zein ukondokada ere, guk atzerriko turistekin begiramendurik ez, Gaztelu plazaraino heldu gara. Eta espero bezala ere, eskarmentu handia baitugu aspalditik, Kiosko taberna jendez mukuru dago. Beldurrak gaude, beraz, Kepa eta biok taberna barrura sartu orduko bezero aldrarekin ere norabait iristeko lehian berriro ere hasi beharrean egongo garen.  Zorionez, koadrilakoak gure zain omen daude hortik gertu plazako arkupeko zutarri baten ondoan.

-Zatozte, zatozte hona! – plaza betetzen duen masa zurigorriaren gainetik bi eskuez keinuka eta oihuka egiten digun Txerran adiskideari antzeman berri diot.

Txerran, Jon eta Rober esku zabalik hartzen gaituzte, bizkarrekoekin eta guzti, gauza benetan xelebrea gure artean, hau da, apurtxo bat txolin gaudela baino sekula burutik pasatzen ez zaiguna, demaseko ukipena ote. Izan ere, nabari zaie gure zain luzaz egon direla, edo bestela esanda,  badira pare bat ordu zapitxo gorria euren lepoan ipinita dagoela.

-Zer moduz Baiona aldean? – galdetzen digu Roberrek zerbeza katxi epel-epela luzatu orduko.

-Badakizue Ermuko zinegotziarena? –Jonek, ordea, ez digu elkarren lagunari gizalegezko arrapostua egiteko paradarik utzi.

-Bai, irratiz aditu diagu… dugu,  honantz gentozela – Roberrek erantzun du.

-Ze pasada, ezta? – Jon azaltzen zaigu biziro atsekabeturik-. Nik ezin nuen sinetsi, benetan, oraingoan urrunegi joan direlakoan nago, sekula baino gupidagabeago jo dute eta.

-Aspaldi honetan betiere ari dira lehen baino gupidagabeago – gaineratu du Roberrek.

-Baina, oraingoa aldiz… hain mutiko gazte… zinegotzi apal, arrunt… ez dakit nola esango – Jon saiatzen da bere atsekabearen neurria bilatzen, alper-alperrik, bere barrenak iraultzen dizkion egonezinaren zergatia asmatu nahi luke, baina ezin, ulermena lausotu omen dion katxiari berari eusten bide dio galdera bila niri eskuetatik ozta-ozta oldarrean erauzi eta gero.

-Aitortzen dizut gauza bat – esan dio Roberrek Joni-, ekintza honen baldintza-aurrekoak oso bereziak izan dira, ene ustez guztiz lekuz kanpokoak; ez zuten bururik, ez eta hankarik ere.

-Espainiako Gobernuak ere ez du inolako adorerik izan arazo larri hau konpontzeko – hau izan da Keparen iruzkina katxia jaso baino lehen.

-Baina, zuek burutik jota al zaudete? Nola nahi zenuten Espainiako Gobernuak ETAren xantaiari men egitea? Zinegotziarena aldez aurretik iragarritako hilketa bat zen– saiatu naiz hilketa hitza ahalik eta ozenen ahoskatzen.

-Ikusten? – Kepa berpiztu bide da aurreneko zurrutaz gero- Horrek azaltzen du beste ezerk baino hobeto Espainiako Gobernuak gaurdaino euskaldunon eskakizun guztiei egindako kasua, horixe da Euskal Herriaren askatasun egarriarekiko izandako jokaera, berdin dio hari konponbide baketsuez edo armen indarrez zoazkion ala ez, Espainiaren estrategia bakarra euskaldunok eskatzen diogun orori sorgor egitea.

-Kepa, ezin duzu hori seriotan esan, ahoberokeria hutsa da –Jonek dio beti bezain egosbera.

-Orain ezin dugu esan gogoan duguna? Ez al gaude ustezko demokrazia batean? – galdetzen du Kepak.

-Ez dut uste gaur dela egunik egokiena segun eta zer-nolako ahoberokerietarako – esan dut ia oharkabean.

-Nire modukoetarako esan nahi duzu? – Kepak erronka eta guzti bota egiten didala ematen du, edo hori da behintzat nik uste izango nukeena katxia bakezko keinu gisara luzatu ez balit.

-Te, te, te! Zertan zabiltzate zuek? – Txerranek oldarrean moztu digu biziki larri- Zertara etorri gara Sanferminetara, elkarri mokoka egiteko ala? Ez al gaude jaietan? Goazen parrandan egitera eta utz dezagun erretolika txatxar hori alde batera? Ados?

 Ados, noski, ez gara gu izango, ez, Txerrani jaia zapuztuko diogunak. Bagoaz, beraz, gure Sanferminetako urteroko zurrut-biderantz. Iruñeko alde zaharreko kale meharretan behin sartuta ere, eta jai giroa urtero bezala hain bizi eta zorroa izanda ere, behinik behin giri piurako mozkorren kasuan, hauek beti bezala ere hain garesti ordaindutako desfasearekin zerikusirik ez duen orori soraio, badago gu bezalako hainbat koadrilako kideen begitartean, berriz, gaurko jai giroa uste eta nahi baino ustelagoa dela adierazten diguna. Balirudike jendea elkarri begira ari dela besteak zer-nolakoak diren asmatu nahian, hau da, lagun zein koadrila guztien piuran, batik bat janzkeran. Bai noski, jendea inoiz baino ageriago edo zorrotzago erreparatzen ari zaio badaezpada gainerakoen piurari, nor bere sokakoekin bakarrik egoteko zein ustezko areriotzat hartzen dituztenengandik ez nahasteko asmotan, hots, hainbat aparteen. Esan liteke Sanferminak bezalako jaietan nola edo hala suertatu ohi den fenomeno benetan bitxia eta agian txalogarria ere bai, hots, hiriko alde zaharra denok leku duten lapiko zabala eta sakona bilakatzen dena, gaur erabat aldendua, ezabatua, itzalia dela. Gaur gauean, erabat aldatu zaigu. Gaur gauean Iruñeko alde zaharreko jai-pertzaren barruan ez dira nahastuko mota zein pentsamolde guztietako lagunak, urteroko jai sukalkia, urteroko Sanferminetako txilindron arrunt bizigarria sortze aldera.

-Aizue! Nora goaz? – galdetzen dut.

-Nora ba, urteroko erronda egitera – erantzun dit Txerranek.

-Bai noski, baina nondik hasiko gara? – galdetzen dut berriro.

-Zer? – Jon ere txunditzen zait- Arrano Beltzatik, nondik bestela?

-Bale ba, orduan ni kanpoan geratuko naiz – ohartzen diet.

-Nola kanpoan, txoratuta al zaude? – galdetzen dit Roberrek.

-Gaur ez dut ez gogorik, ez eta adorerik, taberna zulo horretara sartzeko – espero dut baten batek nire erabakia ulertzea.

-Uztazue bakean, ez baldin badu Arranora sartu gura, berak jakingo du zergatik, nortzuen alde jartzen den – Kepak ulertu dit ondo baino hobeto.

-Ez, inondik ez – Txerran ia bere onetik at-. Esan dizuet lehen argi eta garbi hona parrandan egiteko propio etorriak garela, ez txorakerietan ibiltzeko. Martinek ez badu hara joan nahi, joan gaitezen orduan beste leku batera, goazen sikiera dantza egitera, betiere eztabaidaka ez egitearren!

Eta urtero bezala Sanferminetan ere gaur Jonen izekoren seroretxeko ohetik jaikitakoan apenas gogoratzen dut ezer bart gauekoaz.  Logelatik irten naiz hanka-puntetan nire adiskideak ez iratzartzearren. Gero seroretxeko pasillo barreneko komuneraino joan naiz dutxapera sartzeko asmotan. Ura, ur hotza, nire gainera jausten hasi orduko gogoratzen hasi naiz. Arrano Beltzara sartu ala ez errietan egin eta gero Redin kaletik Jarautarantz jo genuen. Bertan egon ginen tabernarik taberna eta kalimotxo zein garagardo katxika behar bezala. Ez genuen dantza egiteko aukera edo leku asko izan, baina. Horrenbestez, Gallego tabernara heldu eta bertan barraraino heltzeko zein katxiak behin eskuetan kalera irten ahal izateko enegarren aldiz ingurukoekin elkar bultzaka, ostikoka edota biraoka ere egin eta gero, Roberrek Gaztelu Plazara itzultzeko proposatu zigun.

-Goazen Iruña, Baviera edo Windsorera dantzan egiteko?

-Ez al gara dantza nahikoa egiten ari kalean zehar? – galdetu zion Roberrek, zegoeneko maldan behera zihoana sigi-saga.- Iruña kafetegia oso urrrrrrrun dago hemendik.

-Askatu behingoan zure katxi hori eta ikusiko zer arin zoazen – arrapostu egin zion Jonek.

Orduan, Udaletxe Plazara irten ginela Gaztelukora bidean, bertan bilduta zegoen jende-ostearen aldarteak Jarauta kaleko zein inguruetakoarekin zerikusi handirik ez zuela ohartu ginen ziplo. Udaletxe Plazako jendetza bi taldetan banatzen zen eta biak aurrekoari irainka zein mehatxuka ari zen norgehiagoka.

-Ermuko zinegotzia hil berri duk Donostiako ospitalean – jakinarazi zigun sor eta lor sumatu egin gintuen oinezko batek.

 Albisteak, aldiz, ez gintuen harritu, irratitik gorputzak jasandako bala zaurien nondik norakoak aditu eta gero esperoan geunden eta, aitor dezadan. Hala ere, ordurako doi-doi ahaztuta genuen zinegotziarena eta bat-batean ezbehar hura behin berriro gure aurrean azaltzen zen gordinenean. Ez genuen jakin elkarri zer esan. Esan nezake plazan bildutakoen oihuek ez zigutela paradarik eman; baina ez, gezurra zen, nahiko baztertuta geunden elkarri agiraka ari ziren bi gizaldeetatik une hartantxe bururik pasatzen zitzaiguna gure artean behar beste ozen eta argi adierazteko. Alabaina, bostok isilik egon nahiago genuen. Isilik eta baita geldirik ere, gutako inor ez baitzen geunden lekutik mugitu inolako taldera batzeko edo, ez eta batzuen alde edo kontrako ezer esateko ere. Hori zela eta, gero eta oihu, birao zein mehatxu ozenago edo bortitzagoz ugaltzen ari zen plazatik ospa egin genuen Gaztelukorantz ziztu bizian. Bertara heldu eta kaleko jendartean pareko giro petrala zegoela antzeman bezain laster eskura genuen aurreneko taberna-zulora irten ginen itsumustuan. Ez dut akorduan zein taberna zen; baina, bigarren solairura igo eta bertan kubata bana eskatu eta gero dantza egiteari ekin genion zoru moduan. Begi bistan zen bostok ez genuela ezer jakin nahi kalean gertatzen ari zenaz, ez behintzat biharamunera arte. Ez geunden prest inondik inora inork guri parranda zapuzteko. Hala ere, eta baten batek zer dela eta, gurekin bigarren solairuko dantzatokian tximinoena saltoka zein estropezuka egiten ari ziren eta goitik behera alkandora zein praka zuriz jantzita eta gerriko zein zapiko gorriz apainduta zegoen lagun talde bateko mozkor batek Kepa bulkatu eta bere gainera kalimotxo apur bat isuri ere egin zion. Ezin dut igarri momentu hartantxe zer sartu zitzaion Kepari kasketan, areago zer dela eta hainbeste erretxindu zen kalimotxo isuria garbitzeko imintzioak egin zituen lagunaren azentua frantsesa zela jabetutakoan.

-Uztazu bakean, Kepa, huskeria bat izan da, ez du egin apropos – aldarri egin zion Jonek Kepari frantsesari ukabila altxatuta oldarrean zihoakiola ikusi orduko.

-Zu txoratuta al zaude? – galdetu nion nik neuk ukabiletik airean oratutakoan.

Baietz ba, ondo asko gogoratzen baitut puska bat aztoratuta zegoela aitortu zidala frantximantak eta bere lagunek ospa egin bitartean ia antxintxika. Kepak bero sapari errua bota zion, egia baitzen taberna hartako bigarren solairuan bero sapa itogarria zegoela. Izan ere, bero hezea, dantza zoroa baino zeharo baldresak, hots, bost astakilo saltoka eta tarteka-marteka ere aharrausika, zein aldamenekoekiko etengabeko ukondokoak, bulkadak zein zanpatuak tartean, bostok izerdi patsetan geunden eta ordukoz neke-neke eginda.

-Goazen kalera, hau izerdi jarioa, hau! – Txerranek esan zuen.

-Bai, gainera musika hau ez zait batere atsegina – erantzun zion Roberrek.

-Ba zuk ere dantzan ere egin duzu zoro moduan – leporatu zion Jonek.

-Besterik ezean – Txerranen erantzuna.

-Goazen Barraka Politikoen alderantz – proposatu zigun Kepak.

-Barraka politikoetaraino? – harritu zen Jon.

-Bai, goazen txosnetara, ni gose naiz, ogitarteko bat magra tomatearekin nahi dut – azaldu zigun Txerranek.

-Ez dakit nik gau aproposena den barraka politikoetara joateko – bota nuen nik.

-Zer dela eta? – galdetu zidan Kepak irriño maltzur batez.

-Zuek denok badakizue ondo baino hobeto, badakizue zer-nola giro…

-Bertan ez da izango inolako arazorik, borrokarik edo – moztu zidan Txerranek denok ezin hobeto bagenekiela gogoratzeko asmotan edo, txosna haietan, jaietan dagoen Euskal Herriko edozein herritakoetan bezala,  bertan bildutako gehientsuak soka berekoak direla, edo bestela esanda, Ermuko zinegotziaren hilketagatik protestaka ari zen lagun sumindu aldra haraino arrimatzen ausartuko ez zelakoan geundela.

-Urtero joaten gara, zergatik aurten ez? – galdetu zuen Roberrek.

Bai noski, urtero eta herri guztietako jaietan txosnetara arrimatu ohi gara, berdin digu egun hartan bertan ETAk norbait akabatu duen, ETAko baten bat hilda azaldu den auskalo noren eskuetan, baita takian-potian batzuekin zein besteekin zerikusirik ez duen gizajoren bat ere. Arrimatzen gara txosnetako giro borrokazalea gustuko dugulako, ez besterik. Bertan gure moduko gazte abertzale eta borrokaideen ondoan gaudelakoan, guk ez bezala agian berdin pentsatzen ez dutenekin, baina bai behintzat guri gustatzen zaizkigun musika zein zurrutak konpartitzen dituztenekin.

-Hara, aditu al dituzue sirena-hotsok? – Jonek ohartu zigun.

Ez dute uzten maitatzen gauean/ez agurrik, ez negarrik gauean/ez zergatik ez norarik gabe/sirenotsa garraixi bakarra gauean/sirena garraixi bakarra gauean… Orduan, direlako barraka politikoetara gindoazela, sirena hotsak gugandik gero eta hurrago zeudela, jendea guganantz lasterka zein oihuka zetorrela ikusita, hainbat txakur uniformedun ere porra eta pilota jaurtigailua eskuetan gugandik ez oso urrun dagoeneko oinez topatuta berria, betiko txosnetara, hango betiko jendearekin zein betiko musika zein solasaldiei adi eta beharbada entzungor ere, joan/egon nahi ez nuela jabetu nintzen.

-Ni ez noa inora, paso egiten dut mobida honetaz, ni gehien jota La Mañuetaraino joango naiz oraintxe bertan dozena bat txurro bila. Zuetako norbaitek nirekin etorri nahi? 

Txema Arinas