AZKEN EGUNOTAKOA

Badakit hitz guztiz ederragoak daudela, baina

Nire aburuz

Haragikeria da, duda barik, liluragarriena

Nire gusturako

Bekatu den oro laburbiltzen du ezin hobeto

Nire gaztaroan

Sexua, droga eta ronkalola, orduko zoramena

Nire gogoan

Txortan egin ostekoak zein mozkorrondokoak

Nire damua

Behinola egokiro maitatu zein edan ez izana

Nire zoria

Urteen poderioz gaztetako sua moteldutakoan

Nire onbeharrez

Orotan jakin dut asmatzen haragiaren plazerra

Nire orainean

Entrekula dut gaur egun gehiegikeria bakarra

Nire patua

Lehen bezala txintxoen sudur zimurra eragitea

Nire geroa

Tentsio altu zein kolesterolaren ajeen mendea

Nire kontsolamendua

Haragiarenak nolabait beti ditut nire aldean

Ba al dago ezer zentzugabekoagorik zure herriko plaza munduko politena dela esatea baino? Baliteke zuretzat kuttunena izatea, gauza guztiz zentzuzkoa, noski, bertan koskortu zarelako, zure bizitzaren parte delako ezinbestez, bertan oroitzapen bereziak dituzulako. Baina, munduko politena ote? Ezagun al dituzu munduko plaza guztiak, alegia? Benetan uste al duzu gainerako herrietako plazak itsusiagoak direla euren biztanleen begietara? Ba, beste hainbeste bizitzaren edozein arlotan; ez gara, ez, munduaren neurria dena gure zilborraren tamainakoa dela sinetsi edo sinestarazteko. Ba hori, herri guztietan txakurrak oinutsik.

 

ANE pelikula ikusita ez dakit zer den gehien aztoratzen nauena, bertan kontatzen dena oso gertuko dudana, ala guztiz kontrakoa, zorionez aspaldi-aspalditik arrotz suertatzen zaidana. Aneren pertsonaia -eta hemen lau haizetara esan beharra dago ni Patriciarekin txora-txora eginda nabilela aspalditik-, bestalde, oso gertukoa ere begitantzen zait, ezin esan ez dela nire hirian, edo herrian, edonon topatzen den nortasun oso-oso bertakoa, hau da, emakume gogorra bezain harroa, gainerakoekiko zakar, gozogabe, fidagaitz jokatzeko joera bizia duena gizalegea otzantasunarekin nahasten duena. Izan ditzale bere motiboak ala ez, auskalo, pelikulan bertan oso azaletik baino antzematen ez baitira, eta edozein kasutan ere inguratzen dutenekiko etengabe erakusten duen zakarkeria sarri askotan oso doakoa iruditzen zait. Gauzak horrela, badut ustea pertsonaia exajeratuegia dela ikuslea kosta ahala kosta harritzearren edo, hau da, berez dena baino zakarragoa. Hala ere, nire emaztearekin pelikula ikusten ari nintzela berak aitortu zida, maiz egin bezala bestalde, Gasteiza heldu zen aurrenekoan jende gehiena oso zakarra begitan zitzaiola, hau da, edonora zihoala, taberna batera, denda batera, bulego batera, tratua ez zela batere atsegina, hotza eta harroa baizik, besteekin, aurrekoekin, gizalegez, amultsu, hau da, Asturias aldean legea izan ohi dena, jokatzea nolabaiteko amore ematea bailitzan. Nire aldetik, aldiz, baietz baino ezin nion esan, ondotxo asmatu eta paraitu egin baitut betidanik nire hiri/herkideen berenezko zein alferrikako zakarkeria; elkarrekiko tratua pena/lotsagarria izan ohi da/zen gehienetan, hau da, edonor azaltzen zaiela aurpegian bekozkoa beti jarrita, badaezpada, auskalo zer dela eta, irribarre zabal eta gizalegetsu baten ordez. Zorionez, emazteak berak aitortzen dit, gauzak askotxo aldatu egin dira orduz geroztik, Gasteizen behintzat, esan liteke nolabait pittintxo bat hazi eta hezi egin garela gizarte bezala, eta ez dut uste zergatia adieraztea merezi duenik. Batek daki, baina, menturaz eta ezari-ezarian... Julen Artsuaga bildukideak bezalako asko eta askok oraindik ere guztiz kontrakoa gogotik erakutsi arren, noski.