Zorriak itzuli dira nire bizitzara aspaldiko partez nire haurrak eskola joaten hasi bezain laster, bai, zorri bat askatu berri dut nire ile txima apurretatik, zorri izugarri handi eta nazkagarri bat. Bazituen, bai, bazpiak kentzeko erabitzen dugun orraziaren hortzetan zangoak dilin-dolon, odola xurgatzen zidan eztena zanga-zanga. Mamarro zinez higuingarria. Bueltatu zaizkit zorriak umetan bezala, bazpiak edonon, edonoiz. Izan ere, eskolakoek astero ohartxo bat bialtzen digute zorriekin erne ibiltzeko abisatuz, haurrak goitik behera ikuskatzeko, garbitzeko, mozorro aluok ahalik eta azkarren zein erabatekoen erauzteko. Eta guk agindu bezala buru belarri ekiten diogu zorriak garbitzeari, denetarik erosi baitugu zorrien behin betiko triskantza burutzearren, bazpi xume bat azaldu orduko oheko izarak eta burusiak aldatzen ditugula, sekula ez bezala haimaika txanpu, pozoi eta abar erabili egin ditugula, goizero etxeko guztion mototsak ikuskatzen ditugula kalera irten aurretik. Eta den-dena alperrik, etxea zein etxekoak zorrigabetu bezain laster haurrak eskolara itzuli eta irtendakoan zorriak berriz etxera. Horrenbestez, zer nolako sorpresa zorigaiztokoa gaur goizean orrazian harrapatutako zorri alu hori, betikoa ote zelakoan nengonen gainera, garaitua, garbitua omen zen zorri ezain gorrotagarria niri begira bere hilzorian, esanez bezala bere azken hats gaiztoan: "zu zorrizto eta ni piojo listo..."
No hay comentarios:
Publicar un comentario