ETORKIZUNA

Astelehen honetan, joandako asteko gaixotasunak oraindik ere ahulduta baina behin berriro egunerokotasunean murgildurik, ezertarako gogo handi barik, etorkizunaren belztasunean inoiz baino sakonago erreparatuz, etorkizunaz kezkatuta, orainaz aspertuta, nire eta maite ditudanen etorkizunaren beldur, oraina inoiz ez bezala goxatuz baditudala mamizko hamaika motibo pozarren bizitzeko, baditut espero nezakeen bezainbeste, badakit kexontzia omen den honek itxura baino ez dituela delako kexak.

NEGUKO AURRESENTIPENA


Badakit.

Dagoeneko esan dit

batek baino gehiagok.

Badakit

ilunabarrean irtetzen direla nere xerka.

Nere leize ezkututik

ederki entzun dezaket haien algara ankerra,

eta nere adiskide satorren antzera,

ilunpe karratu honetatik,

pago gozoaren adar sendotik

zintzilik itxaroten nauen soka

ikus dezaket garbi:

neure lepoa,

lur azalaren gainean edo azpian

dagoen beste edozer baino gehiago desiratzen duelarik,

Drakula kondea baino nobleago, gorenago.

Bera eta bere xerak bezain samurra.



© Xabier Montoia